دشمنی

همه گفتند زِ دشمن وَ بدی ،مـــن این بار

سخنی تازه بگــــویم زِ بدی ای هـــوشیار

گر خدا از کَــرَمَش گوشـــۀ چشمی بکنـــد

کارِ بد خوب شـــود از نفـــسِ حضرتِ یار

از زمانیکـه امــام آمـــدو درگیــــر شــــده

شـــدحکایت زِ شمـــارش به درَو پر آمـار

همـــه گفتیـــم و شنیـــدند در عالــم با جار

مـــرگ بر دشمــنِ خائن وَ ستمکارو شرار

مــــن نگــــویم بدو اندازه نگــــه میـــدارم 

صبرکن ،حرفِ مرا گوش بکـــن آخـــرِ کار

کـــن قضـــاوت به حقیقت و به منطـق بنگر

گنـــج هـــا خفتـه به مخروبه ی پشتِ دیوار

دشمنی کـــرده به مــا ســام و سناتورهایش

رشـــد کــردیم و شــدیم هم قدِ او در هر کار

هر چـه از جاده به در شد وبه گیرش افزود

ما قـــوی تر شده او ماند به گِل چون کَفتــار

سالها این کِش و قوس وزدوخوردِ دو طرف

همـــه برمـــا شــده سودو شده بر او خونبار

کِی به دنیــا سخــن از کشـــورِ ما بود وکجا؟

شـــده اکنـــون به جهـــان نام زِ ایران پر بار.

عشق به حق مـــایۀ بالنـــدگی اسـت

جوهرِ هستی است،خود زندگی است

احمدیزدانی

تا کی

مــــــن و رنـج و شــب و دیوار خـــدایا تا کی؟

ترسِ بدنامیِ در کـــوچه و بازار ،خدایا تا کی؟

چشم بر سال و مهت دوخته ام در همـــه عمر

سربراهی وسکوت و تنِ تبدار ،خـــدایا تا کی؟

آمــــد از ره خبــــرِ مــــرگ عـــــزیزی دیگـــر

شیعیـــــان گشتـــــه گـــــرفتـــار، خدایا تا کی؟

دیگر عمـــری است فلسطین شده اشغال ستــم

دشمــــن هـــرگــــز نشـــود یار ،خـــدایا تا کی؟

ببــــــر از کالبـــــــدم روحِ مــــــرا قبـــل از آن

که ببینم همه را مفلس و بی عار، خدایا تا کی؟

مــاجــرا وحدتِ مـــن ها و یکی بودن هاســـت

سنّی و شیعـــــه چــــو آوار ،خــــــدایــــا تا کی؟

زیر پای تو

به کوی تو باریدم از زمین و زمان

به زیرِ پای تو بودم چو ریگها ی روان
مرا که مست تو بودم خمار خواهد کُشت
نگاه کن به خمارت ٬ ببین مرا لرزان
مگر به وعده ی دیدارِ دیگری از تو 
امید را بدمم در دلم در این طوفان
نمیروم به رهِ بی غمانِ مست و خراب
سزایشان که بمانند در بلا حیران

احمدیزدانی

عین خودم

عالم همـــه یک طــرف و یاران طــرفی

من هستم و عدّه ای رفیق عین خودم

خواهیم شود جهان گلستان چو بهشت

دست و دلِ بازو در مضیـق ٬عین خودم

با وضع که عالی است و دستـان خالی

هستند به مردمان شفیق ٬عیـن خودم

ارباب که بینهــایت اســت از همــه چیز

در بخشش خود هست دقیق ٬عین خودم

(کوتوال خندان)

بیراهه

صد بار عمــل کاشتـــم و خوشـــه نچیـــدم

از خـــرمـــن بر باد  جــویی توشــــه نچیـدم

یک عمر نشستم به کـلاس سخــن عشــق

دیــــوانه تر از عــــاشــــق دیــوانه نـدیـــدم

آشفتـــه ام همــچون ســـر زلــف سیــه یار

از بوق  جهـان  جمله ی   آشفتـــه شنیــدم

عمریست لب چشمه ی حیوان و چو خضرم

جان دادم و جان از لب آن چشمـــه خــریدم

در راه کــــج عشــــق گــــران بار نشستـــم

بیـــراهـــه چـــو ره بود  به بیـــراهه دویدم.

احمدیزدانی

شیعه و سنّی

بر بام جهان سُنّی و شیعه با هـم

هستند کنار یکدگـــر دور از غــم

در سینه ی تاریخ وطن در بهمـن

فارغ شده از دردو سیاهی و ستم

فیروزکوه

بنام خدا

---

چـــو ارتفـــاع گـــدوک* و بلنــدی وزنا*

قشنگ و پاک و بزرگی بقــدر یک دنیـا

نواسِ* چشمِ تو همچون نسیم کوهستان

ترانه هـــا بنشــــاند به دیده ی انســــان

به گوشه های هرانده* ،کناره ی نمـرود*

وَ شورو دشتی وماهورنغمه ها و سرود

بگوش میرسد ،هر لحظه بلبلان هستنــد

به بزمِ دلکش البرز سرخوش و مستنــد

درون قلعــه ی کافــر* شده زِ دین غوغا

به آبِ جاری زَرمــان* و تنـگِ سَــر اِنزا*

به زیر کوه بلند تو حضرت اسماعیــــــل*

نظاره گــربنشسته به مـــــردمان اصیــــل

تمام عزّت ما از امامـــزاده ی مــــاســـت

که سرورِ همه وَ عضو خانواده ی ماست

وجــــود مــــدفن پاک و بقــــاع نــورانـی

همیشه منبـــع نور است و خیـــرِ قـــرآنی

تمـــام گفـــت و شنـــود از کرانه و رودت

چــوقطــــره ایست زِ دریایِ رودِ نم رودت

زِ مـــردمی که به پاکی فســانه هــــا دارند

به مهــــربانیِ خـــود بر کـــویــر میبـــارند

هـــرآنچه گفتــه شـود اندکی زِ بسیار است

یقین به مردمِ شاکــر خــدایشـــان یار است

تـو نـامِ نامـیِ فیــروزکـــــوه وَ تاج ســـری

بــه میـزبـانی( فــرزنـد عشــــق*) مفتخــری

(احمدیزدانی)

گدوک=از روستاهای خوش آب و هوای فیروزکوه٬در دامنه های جنوبی البرزمرز استان تهران و مازندران

وَزنا=ازروستاهای فیروزکوه

نواس=از مرغزارهای فیروزکوه

کافرقلعه=از مکانهای قدیمی فیروزکوه

زَرمان=از روستاهی فیروزکوه

سرانزا=از روستاهای فیروزکوه

هرانده=از روستاهای فیروزکوه

نم رود=از رودخانه های پرآب فیروزکوه که اخیراً سدّی نیز برآن ساخته اند