ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | ||||||
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 |
آنقــدر زیرک و زبل هستیـــم
که به هر حقّه و کلک باشـــد
ندهیـــم جا درونِ این بیشـــه
به بزرگانِ فــــرصت اندیشــه
کوچکی راه و رسمِ خود دارد
هــربزرگی نیــابد این پیشـــه
گرچه باشد بسی هنـــرپیشــه
کارِ دنیــا ببیــن و رسـمِ طمع
که به این کوچکی ماهــم نیز
چشم دارندو در ســر اندیشه
به زبان کوچکی کنندو به دل
هست سودایِ سود، اندیشـه.
احمدیزدانی
پیمــــانه هــــــا گـــــرفتم ، مستی نیامــد آخــر
تا حــــل کنــــم تنــــاقض با مستی و صـــداقت
پروانه سوخت از شمع ،گل پرپر از خزان شد
شـــــرمِ حضــــورِ بلبـــل عمــرم نمود حسرت
دنیایِ نوظهــــــوریست، آبستن اســـت عالـــم
می زاید هردقیقــــه او صــــد شکـــم رذالـــت
همچون پلنگ وحشی مــــن در تلـــه گرفتـــار
نفســــم نمی شــــود رام ،او می زند خســارت
از یاد برده عهـدو مغـــرورِ خــویش هستــــم
هــــرکــــس شکسـت پیمان، باشد سزا حقارت
من با رمه روانم ،مــــرتع و دشــت و صخره
چـــوپان به خواب رفته ،سگ میکنــد نظارت
گـــــرچـــه وفـــا به ذاتـــش دارد، ولی یقینــــاً
دارد وفا به شیــــطان ، زیرا از اوست ،قدرت
با چهـــــره ای دوگانه در خـــانه میـــروم من
بیرون یقینِ مطلق ،در خانه شـکّ و شُبــــهت
در حرف مومن هستـــم وقتِ عمــــل منــــافق
از این دوگانگی ها، مملـــــو ،پر از مهـــــارت
هر روز غرقِ شکّم ،هـــرشـــب پر از یقینـــم
یک لحظه وامنه دوست ،جان میرود به غارت
دورانِ برده داریست ،انسان حقیرو پست است
برگشـت عهــــدِ آدم ، نو می شـــود عمــــارت
پست و مدرن و افیون ،میدان به دستِ اینهاست
شاید وسیله باشد ،چون گنج و مارو رخصت
در حــالِ روزه هستـــم ،بستـــه دهان و دستم
تنها امیـــدِ من اوست ،دارم نظـــر به هجــرت
بزمی به پا من آن شب، دیدم به گوشۀ چشــم
رِخســـارِ رویِ مـــــولا ،داد او مــــرا بشـارت
مولایِ من کنون عمر ، آمد به انتها ، دوسـت
دریاب بارِ دیگر، گـــرهست لطف و فـــرصت
فکــــر کــــردند که در جمعِ شعورِ من و تو
عرصه تنگ است به میدانگهِ زورِ من و تو
شیشـــه هــــایِ درو دیوار شکستنـــد آنهـا
تا نتابیــــم و نبیننـــــد حضــــورِ مـــن و تو
بیخبـــر آنکـــه سخن از خِــرَدو تدبیر است
نیست زورِ من و تو ،حاصلِ شورِ من و تو
قلــــم و دفتـــــرِمــا حاضـرو ما غایب ، بِه
می نشینند به حسرت ســـرِ گــورِ من و تو.
احمدیزدانی