فیروزکوه

فیروزکوه

اشعار احمدیزدانی
فیروزکوه

فیروزکوه

اشعار احمدیزدانی

Enghelab انقلاب


برای سالگرد انقلاب

‏امروز برای با تو بودن دیر است
فردا به تو آویختنم زنجیر است
هر روز پرستوی نگاهت اینجاست
افسوس که نام سهم من تآخیر است

( ح . قلیش ) 24 دیماه 93‏
بنام خدا
هست نامِ خدا سرآغازم
سر به سردارِ عشق می بازم
زیرو رو میکند قلم عالم
نامِ نامیِ اوست آغازم
 
هدفم شرحِ نهضتِ ایران
از رهائی و قدرت شیطان
روزِ آغازِ دولت الله
وَ فرارِ ستمگرو دیوان
 
پسرم ،دخترم وَ هموندم
بنشین روبرویِ من لختی
تا بگویم برایت از دیروز
در گذاری به دورۀ سختی
 
یادِ تو نیست ،یادِ من مانده
از دویدن و دوریِ مقصد
صبح تا شام دربدر بودن
بی نتیجه ،یکی تلاش از صد
 
اکثریّت به وقتِ شب خسته
ذهن ها بودو لقمه ای از نان
ناامیدی ، سیاهیِ مطلق
بسته پا ،دست ،روح و روان
 
گفته میشد که هست دروازه
همه راهی به سویِ آن هستیم
بسکه دارد تمدّن بسیار
همه مثلِ هَوویِ آن هستیم
 
خان و خانزاده ها ، شکم گنده
توده ها بوده از عوام النّاس
وعده ها ، وعده پشتِ یکدیگر
سرِخرمن ، به دستِ یک نسناس
 
مردمِ بینوا خوش از سگ دو
حاکمیّت هزار فامیلی
شده جاری به جوی ها فرهنگ
نوعِ غربی وَ دیدِ قابیلی
 
مثلاً کشوری بزرگ بودیم
وسعتی ماورایِ میلیونی
بوده نوکر برایِ امریکا
بندۀ سایۀ همایونی
 
گهگداری جرقّه ای میزد
یا گروهی کمربلند میکرد
بود ساواک حاضر آماده
همه را بندیِ کمند میکرد
 
هرزگی بودو میگساری بود
کارِ هر روزه ی گروهِ خودی
دستها رو به آسمان هرشب
خواسته مرگ برایشان ابدی
 
انگلستان که بود چون روباه
برد اموال ملّتِ مارا
داده مارا به دستِ امریکا
تاکه او هم رسد به نان و نوا
 
فاصله بینِ دولت و ملّت
شد به اندازه ی زمین و هوا
آمد از راه دستِ پرقدرت
بت شکن بود شخصِ روح الله
 
کرد تصویب مجلسِ مزدور
سلبِ قدرت برایِ پیگیری
کاپتالاسیون بهانه شد تا که
شود آغاز بحثِ درگیری
 
عالِمِ با عَمل خمینی بود
راه و افکارو ریشه دینی بود
پا به میدان نهاد مستحکم
آرمان ،نهضتِ حسینی بود
 
ابتدا با نصیحت او آمد
رفت بر منبرو سخن ها گفت
گوشِ شاه کَر وَ از خودش راضی
بعد از آن ، از سقوطِ آنها گفت
 
کار بالا گرفت و طولانی
پانزده سال روزو شب در جنگ
محرمانه وَ مخفی و پنهان
ملّتش بود همره و همسنگ
 
کارها کرده شاه و یارانش
غافل از ملّتِ مسلمانش
هرچه ریسیده اند از پنبه
شد هوا از امام ، بنیانش
 
روزِ محشر به پا ،در ایران بود
بچّه وَ پیر اهلِ ایمان بود
هرکلامی که از خمینی بود
روشنائی و نورِ قرآن بود
 
ماهِ بهمن رسید ، ماهِ خدا
رهبر آمد کنارِ ملّتِ خود
گرچه مرگ و خطر فراوان بود
گشت او غمگسارِ ملّتِ خود
 
رهبر آمد وَ امرو فرمان داد
کرد ملّت هزینه ،همّتِ خود
در زمستان بهار پیدا شد
جمع کردند اوجِ قدرتِ خود
 
عشق و شورو نشاط آمده بود
شاهبازِ ثبات آمده بود
شاه و یارانِ او فرارو فرار
روزِ حرفِ حساب آمده بود
 
روزِ بیست و دو بودو بهمن ماه
کارشد یکسره به امرِ اِله
شده تحویلِ مردمِ ایران
حاکمیّت ، دوباره از الله
 
اعتصابات شد تمام و دِگَر
کارها شد شروع در هرجا
همه ماندند پایِ عهدو قرار
جز گروهِ کمی وَ توطئه ها
 
تیرو ترکش فرونشسته دِگَر
همه آرام پشت یکدیگر
رهبر از عمقِ دین سخن میگفت
زندگی در کنارِ همدیگر
 
کم کم آباد شد خرابیها
حل شدند مشکلات و زشتی ها
داستانهای بیشماری هست
از دسیسه و هم پلشتی ها
 
من نمیگویم از بدیهایش
قصدِ من روزو روشنی هایش
تا بماند به وقتِ لازمِ خود
گفته آید زِ شب وَ دنیایش
 
حال وقتِ ترانه هست و سرود
بر خمینی سلام ها و درود
ملّتِ باوفا وَ رهبرمان
جاری است رو به سویِ دریا ،رود
احمدیزدانی(کوتوال)

ای شهدشیرین عسل در نیش زنبور

ای شهــــد شیــــرین عسـل در نیش زنبور
مــــــوســایِ پیغمبـــر ، عصاواژها ، طور
یــاحَـــیّ و یاقیّــــوم ،ای عطــــر دلاویـــز
ای کهکشانهــا راتو حاکــــم بوده تا مــــور
کـــردی محمّـــــد را امیـــن، دادی رسالت
نازل نمــــودی در حـــــرا آیات پـر شــــور
بــاریـــد از رحمــــت به روی دشمنـــانـش
بدخواه کـردی یارو هـــــر بد را از او دور
از نـــو دوبــاره دســــت حــــوّا را بــه آدم
دادی تو در صحرای سوزان، در جبل نور
از شرق وغرب وراست تاچپ ،مکرو حیله
جمعند تا قــرآن به غربت مــــانده مهـــجور
کشتی و کشتیبـــان به طــــوفان در نبـــردند
دشمن بکن مقهـــور  ،حالــش را تو ناجــور
درغیبت ســـردار عــــرش و صـاحب الامر
چشمان نامحرم بهِ رهبـــر را بکــــن کـــور
هستنــــدایشـــان ،کیمیــــایِ باطِـــل السّحـــر
حفظش کن و هــردردو رنجی را از او دور
یزدانیـــــم ،خاکـــم به زیــر پــایِ عشقـــــم،
سیّــدعلــی خامنـــه ای، هســـت منظــــــور.
احمدیزدانی(کوتوال)

حضرتِ پاک و شریف ،ای گلِ ما ،اسماعیل(ع)

حضرتِ پاک و شـریف ،ای گُلِ ما ،اسماعیل(ع)

آبروی قلــــم و دســــــتِ شفــــا ، اسمــاعیل(ع)

صخره در بندِ تو ،کوه حبس زِ تو ،اسماعیل(ع)

تکیه کرد هـرکه به تو خاست زِنو ،اسماعیل(ع)

مـــــردو زن جمـــلگی هستنــد کمـــربسته ی تو

عـــاشقــــاننـــــد پنـــاهنـــــده وَ وابستــــه ی تو

هــــرخـــرابی که به تو رو بِکُنــــد آباد اســـــت

شُـــــده زندانیِ حـــق هـــــرکه زِ تو آزاد اســت

قـــــرن هــــا آمــــدو مـــاندی تو و خاک قدمـت

ریـزه خــــوارانِ تــو دیـدند عـــطا و کــــرمـــت

خـــادمیــــن تـو ز ادوار کهــــــن تــا امــــــروز

همگـــی معتقـــــدِ معجـــــزه هــــایِ تو هنــــوز

زائراننــــد همـــــه کَفتـَــــرِ جَلــــــدِ حـــــرمـــت

باز درهـــــایِ بهشــت اســـت به مُهـــرو قلمـت

ماجــــرایِ سفـــــرِ رو به خـــــراســـــانِ بزرگ

شده خـــونین ز ستمـــکاری مـــامونِ چو گُرگ

قصــدشان ضـــربتِ بر پیکـــــرِ اســــلامِ بزرگ

مـــــانده تا روزِ قیــامــــت ز شمــــا نـام بزرگ

بــا بـــرادر و پــــدر کـــــــرده تحمّــــــل دوران

پــدری پـاک تـر از گُل ،همـــه عمــــرش زندان

هـــــرستــــم بود شمـــــا دیده از آن نامــــردان

دست آلـوده به خــون ،ظاهــــرشان از خــوبان

هـــــرکه بــــر آلِ پیمبـــــر ستــــم و ظلــم نمود

رفت در قعـــرِ جهنّـــــم و در آن ظلــــم غنــــود

بــــس گلِ نازو لطیفـــی که در این بستـان است

تا به خاکِ قدمت کرد طـــواف از خـــود رســت

گـرچه از مـــرقدتان تا به خــــراسان دور است

ســرعــتِ بویِ گل از فاصله ها چون نور است

هـــرکه قصـــدش عتبــات است و حریمِ محبوب

حَــــرَمِ توســت ســـرآغازو سـرانجام ،چه خوب

زائــرانی کـــــه بــه پـــابــوسِ بــرادر رفتنــــــد

بوده چـاووشی اشان از حــــرمت ، سرمستنـــد

نورِ درگــــاهِ شمــــــا از دل و جــــانِ آنهـــاست

هــریکی پرچمی از کـــاخ و بزرگیّ شمــــاســت

هســــت از گنبــــدتان بارقــــه ی شعـــــر وزان

گـل و گلدستـــــه ی ایوانِ شمــــــا مهـــــروزان

هـــرچه یاس اســـت به یک دیدنتان برباد است

از گلِ مهـــــرِ شمـــــا خــــاطــره ها دریاد است

گفتـه شـــد از پـــدران با پســـــران تا امـــــروز

هـــــرکسی بســـت دخیـــلی به شما از سر سوز

دسـت خالی نه که با دســــتِ پراز یاری رفــــت

مشکلـــش حــل شـــدو با بارِ سبکبـــاری رفـت

صبحگاهـان که به رودِ تو طـــراوت جاریســـت

چاره ی درد فقـــط یک نگــــه از تو ، کافیسـت

بـرکــــــتِ داده ی از سویِ خــــدا بر شهـــــری

تو همـــــان کــــوهِ بلنــــدی که زِ پستی قهــری

هـــرکــه دستــــش به تو و دامـــــن تو آویـــزد

هـــــرچـــه خیــراست زِ دست تو به پایش ریزد

آمــدی، شد دگـــر از عـــرش به مـــا آمــدو شد

از همین رو همـــه ی شــــرّو بلا از مــــا شـــد

هـــــرکه آویخـت به کُنــــجِ درو دیــوارِ شمـــــا

دیــد از بخشــشِ دستــــانِ شمـــــا ،معجــزه ها

طـوطیـــا خـــاکِ رهِ توســـت که بر دیده کشیــم

انتـــظارِ فـــــرج از حضــــرتِ نــادیــده کشیــــم

از شمیــــمِ خـــوشِ پیمــــانه ی مهــــدی مستیم

منتظــــــــــر بر نگهـــــــی از طـــرفِ او هستیم.

احمدیزدانی(کوتوال)

مردم ایران

مردمِ ایران بزرگندو عمیـــق و ریشـــه دار


مثلِ جنگل پُردرخت و هر درختش سایه دار


هم تبر هم داس در دوران فــراوان دیده اند


کرده اند از بهرشان تدبیرهــــایِ مـــایه دار

احمدیزدانی

bonyad بنیاد

بُرداز دلِ من اودِل،از کردۀ خود شد شاد

 

زنــدانیِ قلـــبِ او ،شُـــد از دلِ مـــن آزاد

 

راضی نشدم تا او ، غمگین شَودو رنجور

 

بر یوسف کنعانی ، کرده اسـت زمان بیداد

 

ازیاد مـــرا برد او ،بیــــگانـه شـــدم بـا او

 

رفتم به سفر از خود ،شد خاطره ها بر باد

 

ایّام گــذشت و گُــل ،پژمـرده شد از طوفان

 

بنشست سرجایـش ،آمـــد زِ مــن او را یاد

 

برخاستم و رفتم ، دور از همـه کس هستم

 

در سینه از او دارم ،ظلم و ستــم و فـریاد

 

اصلاً نتوانســت او ، این را بپــــذیرد که ،

 

انســــانم و تنهـــا از مهـــر است دلم آباد

 

هـرچند درونِ خود ،من عــاشقِ او هستم

 

نفــــرین کُنمـــش زیرا، او کَند زِ من بنیاد 

احمدیزدانی

 


انتخاب

طنز(دفترکوتوال خندان)

خوب وقتی به جای بد باشد

ریسمان را به مو مدد باشد

تو تصوّر نکن که این شوخیست

عقده ها ریشه ی حسد باشد

عمرِ گُل چاریاکه پنج روزاست

عمر گِل بیشتر زِ حد باشد

پایه ی کارها حساب و کتاب

ظرفیت معبرِ عدد باشد.