تقدیم به کنگرۀ شهیدان

در کنگرۀ مهــــرِ شهیــدان هستیم 

از باده زنانِ مستِ قــــرآن هستیم 

هستند به مــا نظاره گــر،ما بیــدار 

با عطرِ حضورشان همه پایِ قـرار 

هرخیر که می وزد زِ آنهـــا باشــد 

اینجاست زمیــن، حبـــوط بالا باشد 

اینجاســـت گــذرگاهِ ستــاره با مــاه 

اینجاست حضورِ رُخِ مهتاب به چاه 

اینجــاســت تلاقیِ جهنـــّم وَ بهشـت 

اینجاست که خونشان از آن ساخت بهشت 

اینجاست که بخشند به کاهی ،کوهی 

اینجاست که حق دیده شود با هوئی 

اینجاست سرِ مرزِ سعـــادت ، خوبی 

اینجاست که شمشیر شـــــود اَبروئی 

اینجاست که هرحرف هنر میگـــــردد 

اینجاست که هر کِشته ثمر میگــــردد 

اینجاســـــت نظــــرکـــردنِ بر وجه الله 

اینجاست هنـــرکـــردنِ مـــردانِ خـــدا 

اینجاست همان نقطــۀ پاک و میـــزان 

اینجـــاســـــت قدمــــگاهِ تمــــامِ پاکان

اینجاست به پا کنگره از عرش کنون

اینجاست که حیران شده هرعقل زِخون 

برپاســـت اگـــر حقّ و تجاوز مُــــرده 

با نــور، شهیـــــد تیـــره گی را بــُرده 

شکراست وظیفه ای که یزدان فرمـود

کردند عمل، به آنچه ایشـــان فـــرمود 

ای شاهدِ ما  ، به روزِ محشر مـــددی 

ای خالق ما  ، به صفرمان ده عــددی 

دستانِ تهی، ولی به دل عاشــقِ حــق 

عاشق شده عذرا صفت و وامــق حق 

وام است به گردن و همــــه مدیونیــم 

بر خونِ شهیـد عاشـــق و مفتـــونیــم 

شاکر به حضورِ نور گــــردان مـــا را 

ای حضرتِ حق، شکور گردان مــا را

تـــا زنـــده کنیـــــم نــام و یاد شهـــدا

آباد شـــود ز مــــــا ستـــــادِ شهــــدا

عشقنــد وَ خونِ پاکِشـــان ،یک عالــم 

برخونِ شهید هــرچه بنویســـم ، کـــم

ما جرعه زنانِ کویِ ایمـــان ،مَستیــم

تا وقتِ ظهور پایِ پیمـــان هستیــــم.

  احمدیزدانی(کوتوال))

بهارها

ای عشـــق و شــــورو تولّـــد ،  بهــــارها

بر چشــــمِ ســــردِ زمستــــان ،تو خارهـــا

فرش است زیرِ پایِ تو چشمـم ، به آن بنه

پائی که مهـــر میگشـــایدو برکت ، وقارها

بر بستـــــرِ خیـــال ،گلستــــانی از شکـــوه

بخشیـــده ســـایه ســـارِ عـــدالت ، هَزارها

یا صـــاحب الــزمان به  ظهورت شتاب کن

چشمانِ منتظـر به رهــــت مــــانده بارهـــا

(کوتوال)

حاج قاسم

برای حاج قاسم سلیمانی ،بعد از نامۀ ایشان به حاتمی کیا

حضرتِ عشقی و آزادترین سرداری

همۀ ناز جهان را به سرشتت داری

گلعزارانِ تشیّع به دعایت مشغول

خواب عالم شده تعبیر تو در بیداری

گربمانی وَ اگر شهد شهادت نوشی

هردو زیباست،خدارا به کنارت داری

حضرتِ رهبرو صاحب بتماشای توخوش

چه تماشاگهِ نابی که تواش سالاری

احمدیزدانی

صبر و طلوع

در غروب آفتاب و در طلوعِ ماهِ کامل

بار را بست عاشقِ دلخسته،شد راهیِ منزل

در خیالش بود روشن منزلش از نورِ عشقش

خانه خالی بود، سرد و فکرِ او اوهامِ باطل

زیرِ لب نالید از یارَش ، خدایا هجر تا کِی

پاسخ آمد ، صبر باید کرد بر هر کارِ مشکل

مادرِ پیرِ فلک با صبر می زاید عجایب

تا نسوزد گل به آتشدان،گلابی نیست حاصل

باغبان میسوزد از سرما و گرما تا ببیند

بوستان برگل نشست و شاخه شد بر میوه نائل

احمدیزدانی

(پ ن ،از طمعِ سگِ گلّه به رمه، داغدارم)

گوشۀ ایران

هویج و چماق

در پیــچ جـــاده ،مســـافـــر پیـــاده شــــد

پیچیـــده در معـــادله هـــایی که ساده شد
رنجیـــــده بود زِ بامِ مســــــافــــرت 
مهمانِ خــط سفیــــدی به جاده شد

دستی هویج بودو به دستِ دِگَر چماق

تسلیــــم بود پیـــــامـــی که داده شــــــد
آورد از چمـــــدانــش سکـــــوت و دود
با دستی از چدن که به دستکش اعاده شد
امـــروز عصــــر اتمهـــای گندمی است
روزی کــــه حقـــه ی تازه نهـــاده شــد
یکــــروز گنـــــدم و روز دگــــر اتــــم
حقی که از ضعیف یقینــــا ستـــاده شـــد
اشتون دوباره چو حـــوّا بهـــانه اســـت
زیرا گره به پایمردی و دندان گشــاده شد.
کوتوال

انتظار2

رازِ تو وَ غیبتـــت خـــدا میــــداند

الّله بزرگــــیِ تو را میـــــــــــــداند

هرکس که به غربتت بیاویزد،حتم

ارزش وَ بهــــایِ آشنــــا میـــداند.

انتظار1

آقا ، برســــان به پیــــــرُوانت مــــددی

پیچیـــــــدگــــی رازِ جهــــان را بلــــدی

تا کِی به رهت نشسته بی عطرِ حضور؟

از فـــــرطِ گنـــــاهِ مـــا به مـا سرنزدی؟

امریکا

الهی چون عراق و چون فلسطین ،غرقِ خون ویرانه گردد خاک امریکا

الهی مثـــل غــــزّه مــــورد ظلــــم وجنــــون ، ویرانه گردد خاک امریکا

الهــی جمــــع گــــــردد ظلــــــم او با ظلــــــمِ اذنابـــــش ،چنــــــان بمبی

قــــوی تر از اتم،ســـازد وِرا  کُنفُ ویَکون، ویرانه گـــردد خاک امریکا

تمـــامِ عالــــم از دستش گـــرفتارو عــــزادارند،یارب چاره ای بفــرست

الهی او عزادارو شَوَد خود سرنگـــون ،ویرانه گـــــردد خاکِ امـــریکا

مسلمانم وَ از اهلِ تشیّع ،من زِ مــــرگ و مـــــردنِ انسان نمی گــــویم

امید آنکه شود بیدار چون حــــوّاریون ،ویرانه گــــردد خاکِ امـــریکا

(احمدیزدانی)

شب قدر

دستِ دل، خالی و رویم سیه و پا بسته

سالها بی هدف و پرسه زنان،وابسته

مهرتو، آمده در خون من، از اوّل راه

من نفهمیده ،شدم غافل ازآن ،غرق گناه

پنجه در پنجه ی شیران و ددان افکندم

پیروِ نفس شدم ،چاله ی غفلت کندم

سالها پشت هم آمد، به بهارو پائیز

غنچه ها دیدم و گل دیدم و عطری لبریز

چشم را بستم و در بحر گناه غوطه زدم

آتش سرکشی و نفس به هر بوته زدم

هر زمان سخت شد اوضاع  به تو رو آوردم

بهرِ مقصود سرِ خویش فرو آوردم

چون رسیدم به هدف باز دوباره از نو

میزدم باز همان ساز دوباره  از نو

بارها چهره ی حق راتو نشانم دادی

مهر تابانده و نورت به جهانم دادی

سرکشی از من و بخشش زتو تکراری شد

من بدهکار ولی کار طلبکاری شد

همه را دیدی و نادیده گرفتی از من

پای را بازنمودی و شدی راحت تن

کم کمک  عمر گذشت و شده ام شصت ساله

راه طی شد به بطالت و به لبها ناله

از شما عفو طلب دارم و بخشش با هم

می شوم من زِ تو و بخششت از نو آدم

شب قدر1435

احمدیزدانی