زیر پای تو

به کوی تو باریدم از زمین و زمان

به زیرِ پای تو بودم چو ریگها ی روان
مرا که مست تو بودم خمار خواهد کُشت
نگاه کن به خمارت ٬ ببین مرا لرزان
مگر به وعده ی دیدارِ دیگری از تو 
امید را بدمم در دلم در این طوفان
نمیروم به رهِ بی غمانِ مست و خراب
سزایشان که بمانند در بلا حیران

احمدیزدانی

عین خودم

عالم همـــه یک طــرف و یاران طــرفی

من هستم و عدّه ای رفیق عین خودم

خواهیم شود جهان گلستان چو بهشت

دست و دلِ بازو در مضیـق ٬عین خودم

با وضع که عالی است و دستـان خالی

هستند به مردمان شفیق ٬عیـن خودم

ارباب که بینهــایت اســت از همــه چیز

در بخشش خود هست دقیق ٬عین خودم

(کوتوال خندان)

بیراهه

صد بار عمــل کاشتـــم و خوشـــه نچیـــدم

از خـــرمـــن بر باد  جــویی توشــــه نچیـدم

یک عمر نشستم به کـلاس سخــن عشــق

دیــــوانه تر از عــــاشــــق دیــوانه نـدیـــدم

آشفتـــه ام همــچون ســـر زلــف سیــه یار

از بوق  جهـان  جمله ی   آشفتـــه شنیــدم

عمریست لب چشمه ی حیوان و چو خضرم

جان دادم و جان از لب آن چشمـــه خــریدم

در راه کــــج عشــــق گــــران بار نشستـــم

بیـــراهـــه چـــو ره بود  به بیـــراهه دویدم.

احمدیزدانی

شیعه و سنّی

بر بام جهان سُنّی و شیعه با هـم

هستند کنار یکدگـــر دور از غــم

در سینه ی تاریخ وطن در بهمـن

فارغ شده از دردو سیاهی و ستم

فیروزکوه

بنام خدا

---

چـــو ارتفـــاع گـــدوک* و بلنــدی وزنا*

قشنگ و پاک و بزرگی بقــدر یک دنیـا

نواسِ* چشمِ تو همچون نسیم کوهستان

ترانه هـــا بنشــــاند به دیده ی انســــان

به گوشه های هرانده* ،کناره ی نمـرود*

وَ شورو دشتی وماهورنغمه ها و سرود

بگوش میرسد ،هر لحظه بلبلان هستنــد

به بزمِ دلکش البرز سرخوش و مستنــد

درون قلعــه ی کافــر* شده زِ دین غوغا

به آبِ جاری زَرمــان* و تنـگِ سَــر اِنزا*

به زیر کوه بلند تو حضرت اسماعیــــــل*

نظاره گــربنشسته به مـــــردمان اصیــــل

تمام عزّت ما از امامـــزاده ی مــــاســـت

که سرورِ همه وَ عضو خانواده ی ماست

وجــــود مــــدفن پاک و بقــــاع نــورانـی

همیشه منبـــع نور است و خیـــرِ قـــرآنی

تمـــام گفـــت و شنـــود از کرانه و رودت

چــوقطــــره ایست زِ دریایِ رودِ نم رودت

زِ مـــردمی که به پاکی فســانه هــــا دارند

به مهــــربانیِ خـــود بر کـــویــر میبـــارند

هـــرآنچه گفتــه شـود اندکی زِ بسیار است

یقین به مردمِ شاکــر خــدایشـــان یار است

تـو نـامِ نامـیِ فیــروزکـــــوه وَ تاج ســـری

بــه میـزبـانی( فــرزنـد عشــــق*) مفتخــری

(احمدیزدانی)

گدوک=از روستاهای خوش آب و هوای فیروزکوه٬در دامنه های جنوبی البرزمرز استان تهران و مازندران

وَزنا=ازروستاهای فیروزکوه

نواس=از مرغزارهای فیروزکوه

کافرقلعه=از مکانهای قدیمی فیروزکوه

زَرمان=از روستاهی فیروزکوه

سرانزا=از روستاهای فیروزکوه

هرانده=از روستاهای فیروزکوه

نم رود=از رودخانه های پرآب فیروزکوه که اخیراً سدّی نیز برآن ساخته اند