bonyad بنیاد

بُرداز دلِ من اودِل،از کردۀ خود شد شاد

زنــدانیِ قلـــبِ او ،شُـــد از دلِ مـــن آزاد

راضی نشدم تا او ، غمگین شَودو رنجور

بر یوسف کنعانی ، کرده اسـت زمان بیداد

ازیاد مـــرا برد او ،بیــــگانـه شـــدم بـا او

رفتم به سفر از خود ،شد خاطره ها بر باد

ایّام گــذشت و گُــل ،پژمـرده شد از طوفان

بنشست سرجایـش ،آمـــد زِ مــن او را یاد

برخاستم و رفتم ، دور از همـه کس هستم

در سینه از او دارم ،ظلم و ستــم و فـریاد

اصلاً نتوانســت او ، این را بپــــذیرد که ،

انســــانم و تنهـــا از مهـــر است دلم آباد

هـرچند درونِ خود ،من عــاشقِ او هستم

نفــــرین کُنمـــش زیرا، او کَند زِ من بنیاد 

احمدیزدانی

زیر پای تو

به کوی تو باریدم از زمین و زمان

به زیرِ پای تو بودم چو ریگها ی روان
مرا که مست تو بودم خمار خواهد کُشت
نگاه کن به خمارت ٬ ببین مرا لرزان
مگر به وعده ی دیدارِ دیگری از تو 
امید را بدمم در دلم در این طوفان
نمیروم به رهِ بی غمانِ مست و خراب
سزایشان که بمانند در بلا حیران

احمدیزدانی