حجّکم مقبول ، سعیکم مشکور

حاجی آمـد بویِ حجّــــش بر مشـــامم می رســـد

کُشت اسماعیلِ نفسش ، راهِ شیطان کـــرد ســــد

رفـــت او تا ســـرزمیــنِ وحی و شــب را در منا

بود در حـــــالِ عبــــادت در حـــــریمِ کبـــــــــریا

ابتدا شیطان فــــراری شـــد زِ سنگش بعد از آن

از صفا تا مــــروه زد با هـــروَله قیــــدِ جهــــان

عهده دارِ امرِ خود شد کـــرد تقصیـــرش قبـــول

روز محشـــر می شـــود لطفِ خــدا او را شمول

زاده شـــد از مـــادر از نو بعـــدِ حجّـــش با وقار

خوش به احوالش کسی حاجی شـــود تا چنـد بار

می رسد از حجّ و عازم می شود بر کویِ دوست

بر ســـرِ قبــــرِ امـــامِ هشتمین ، برکـت از اوست

حاجیـــان از حجّشـــان دلخوش وَ مـا از بویشان

هســت امّیـــد اینکه شیطان کُشتـــه با ابرویشان.

#احمدیزدانی

http://www.deemeh.blogfa.com

kootevallekhandan.blogspot.com

balengah.blogspot.com

احمدیزدانی

نیستم مانند سایه یک سراب

بست ابرِ تیره رَه بر آفتاب

شد به سلطانِ قَدَرقدرت حجاب

گفت،خورشیدی اگر،ظاهر بشو

برجهانت در حضورِ من بتاب

بست لبخندش به لب نقش و به دل

گریه کرد بر ابرِ از داخل خراب

بسته شد جانت به جانِ من کنون

من نباشم می شوی نقش بر آب

هستی و بالندگیها یت منم

غافلی انگار ، هستی تو بخواب

من نباشم ابرو آبی نیست تا

مدّعی گردد به من ، حاضر جواب

آفتابم ، ذاتِ من بخشیدن است

نیستم مانندِ سایه یک سراب

احمدیزدانی

کوتوال

http://www.deemeh.blogfa.com

#کوتوال

عقل و هوس

ای بسا عقل که اسیر فرمانروائی

هوس است.

مولای متّقیان علی علیه اسّلام

ای بسا عقل وهوس در پیچ و تاب

بُرده فرمان از هَوس عقلِ خـــراب

بنـــده میگــــردد برایِ دیوِ نفــــس

دیو نَفس او را خـــداوندو ســـراب

خُرّم آن جانی که آســود از هــوس

بنده بود از بهرِ حق ،بیدارو خواب

نیست مقدور این مهم جــز با نمــاز

اهلِ قبلـه میشــــود اهــــلِ صـــواب

راههــــا پرپیـــچ و رهزن در کمین

بی نمــــازان یارِ رهـــزن با شتـاب

شیعیــــان در کـــــوره راهِ زندگـــی

با توسّـــل طی کننــــد راهِ خــــراب

بر هــــوس چیــــره و مردانِ رهند

اهـــلِ تقــــوا و طهـارت همچو آب.

تنهائی

خوش به جانی که بگیرد فاصله                                              

                             از زمین و مردمِ بیواهمه

غرقِ تنهائی شَوَد در این جهان                                               

                      بال بگشاید به سویِ آسمان

فتنه میبارد زِ تنها بیکمان                                                       

             خوش به تنهائی وشورو عشقِ آن

روحِ تنها از رذائل خالی است                                                  

           گوشۀ خلوت پر از خوشحالی است

 فاصله دارد تنِ تنها زِ بغض                                                    

             جمعیّت دارد به ذاتش حُبّ و بغض

جمع تنها در جماعت عالی است                                            

         صف به صف دستِ خدا را تالی است

جمعِ در حالِ نمازاست  بی نیاز                                               

                   هست شیطان دور در رازو نیاز

نورِ خالق در جماعت مستتر                                                   

                    از جماعت میشود حق منتشر

دستِ یزدانیست در جمعِ نماز                                                 

                        با نماز از هرچه آدم بی نیاز

شادمانیهاست در وابستگی                                                   

                     بستگی با ذاتِ حق وارستگی

شادمان جانی که دائم در نماز                                               

                   میکند دستش بسویِ حق دراز

از تمنّایِ جهانی فارغ است                                                    

        دستِ شیطان مومنین را سارق است

هست تنهی و عن المنکر گناه                                                

                          دور میسازد زِ فحشای تباه

قبله گاهِ جانِ عاشق کعبه است                                            

                 اهلِ قبله قامتش بر کعبه بست

با خداوندِ بزرگ همداستان                                                     

                     قبله گاهش کعبه و آرامِ جان

هرکه از خالق نترسد یاغی است                                           

        نفسِ سرکش در درونش باقی است

شاد جانی که بترسد از خدا                                                   

                        با حیا باشد و از زشتی رها.

احمدیزدانی 

حرفش را نزن

حرفش را نزن

جلوۀ ناز جهان شیرین ولی فانیست ، حـــرفش را نزن

نازِ دنیا ،بیـــوفائیـــهایِ طـــولانیست ، حــرفش را نزن

آسمان در آسمان در آسمـــان در آسمــان ،تا هفـــت بار

هستی وافســانه اش دانش ونادانیست،حـــرفش را نزن

قــــرن ها از پشتِ هم رفت و بشر پشتِ بشر پشتِ بشر

گـــرچه طــولانیست ،نزدِ اهلِ دل آنیست،حرفش را نزن

شاهدِ هــرجائیِ هــرجا،برایِ اهلِ ،دل خود ســـاقی است

قصّه پیچیده،هوایِ سینـــه بارانیست ،حـــــرفش را نزن

غافلان مستندو بهتــر مسـت باشند از دو روزِ عمرِ خود

دورِ گردون دورِ هستی زا و طوفانیست ،حرفش را نزن

نیست یکسان حالِ دوران ،آسیاب است وبه نوبت متّکی

میشود افسونگر افسون،بُعدِ حیرانیست ،حرفش را نزن

با قضــا و با قَدَر در آفـــرینش پنجه افکـندن   خطاست

بندگی ، گردن نهادن، عینِ آسانیست ،حـــرفش را نزن

آنکه برکــون ومکان باحکمتش تدبیر دارد خالق است

دامـــن او را گرفتــــن حرفِ پایانیست ،حرفش را نزن.

احمدیزدانی

کوتوال

رهبر من

ای رهبـــرِ نازنیـــنِ من ،عرض سلام

ای قُلّۀ عقـل و دینِ من ،عرض سلام

سالارِ تمـــامِ لحظــه هائیـــدو زمــان

خورشیـــدِ وجودتان بتـــابد مــــــادام

عالم همه غرقِ اشک و آه از شیطان

از غـــزّه و بیروت و فلسطین ،تا شام

می غــرّدو می درد زِ اطفـــال و زنان

ترسش همه از شمــا و آیات عــظام

ایـــــرانی و ایــران زِ وجـــــودِ قـــرآن

همــچون دژِ مستــحکمِ عالـــم ، آرام

هستید ، نباشـــد خبـــر از استبـــداد

ماندست سخن زِ حضرتِ شخصِ امام

ایشـــان و شمـــا به مـــا تعلّق دارید

هر لحظه درود بر ره و رســم و مرام.

احمدیزدانی

ابتدا از من به تو مسجد ،سلام

ابتدا از من به تو مسجد ،سلام

ای تو سنگر بوده با امرِ امام

خانه ای هستی برایِ خالقم

گرچه او هرگز نگنجد در کُنام

مرکز پاکان هر شهرو دیار

می شود پخته درونت جان خام

مرکزِ جمع و جماعت مسجداست

دین مومن در تو می یابد قوام

بوی قرآن میدهد هر گوشه ات

روح وجان را می نوازد آن همام

مرکز نشر معارف مسجداست

هست انوارش چوخورشیدو نیام

کفرو عصیان را فراری میدهد

برسر شیطان فرود آید مدام

ثانیاً بر مسجدیها صد درود

عرض تقدیم ادب با احترام

چشمه سارانی که دریا میشوند

پاکبازانِ صفا وَ با مَرام

جمع می گردندو غوغا می کنند

قطره ای بوده و دریائی به کام

هرکه در مسجد نشیند ،مسجدی است

گِل چو با گُل بود بویش مستدام

قصّه ی هر مسجدی چون لاله است

خون به دل دارد ،به محشر سرخ فام

هرچه خوبی با جماعت جاری است

دست یزدان همرهش باشد ، تمام.

احمد یزدانی (کوتوال)

هفتۀ دفاع مقدّس

موسِــمِ مهـــر آمدو مــــاهِ تجـــاوز رسیـــد

خارِ بدی بر دلِ معــــرِفـــت و حــق خلیـــد

نقشــۀ شیـــطان ببیـــن،مهــــرۀ دیوانه ای

دستِ ستم شد وَ گُل از گِلِ همســـایه چیـــد

ریشـــۀ مــــن افلقی،قدرتِ مــــن بیکـــران

پاره نمـــود عهدو شرط،چشم جان ظلم دید

گفـــت به تهــــران بُوَد وعــــدۀ دیدارِ مـــا

بت شکـــن مسلمیـــن ،کــوهِ تنـــاور شنیـد

بود وجــــودش امیــــد ،دادبرآوردو گفـــت

دزدِ فــــرومـــایه ای ، سنــگ پراندو پـرید

هســت دفــاع واجبِ پیرو جوان ،مردو زن

شیعــه به تاریخِ خــود ،رنگِ مـــذلّــت ندید

مــا که دفاع میکنیــم،هرچه شود دلخوشیم

گر بِکُشیم ،شادمــان،کشته شَویم ار ،شهید

گشت بسی خون و خشم ،جاریِ اروند رود

هســـت دمــــاوند کـــوه ، محبسِ دیوِ سفید

این قلم و دفترم ،عاجـــزِ از گفتــــن اســت

کشورِ صاحب زمـــان ،رنگِ نشستـــن ندید

هـــرچه لغـت دیده ای ،یاکه شنیدی زِ بغض

واژه ی وحــدت شــــدو لطــفِ الهی چکیــد

خونِ شهیـــدان ثمـــر داد ســـر انجـــام ، تا

لاله ی گلگـــون زِ خاکِ شهـــدا بـــردمیــــد.

(کوتوال)

یادش بخیر

آمدن فرشته

هرگوشۀ جهان ، سخن از خنده های ما

دشمـــن نشســـت سرِ جا ، از صفای ما

اشکــش در آمـده شد همچون شب سیاه

خوشحالـیش غـــم و، شــادیش شد عـزا

ملّـــت چه کرد؟سیلِ خروشــانِ وحــدتش

در عـــرش ولـــوله افتـــــادو شـــورهـــا

یادش بخیــــر آمـــدنِ حضــــرتِ امــــــام

آمــــــــد فرشتـــــه ،به در کــــرد دیو را.

قسمتِ اموالِ موروثی ببین

میـــکنــــــم آغــاز با نــام خـــــــدا

عــرض خود را خدمت پاک شمــا

با ســـلـــامــی گــرم بر درگاهتــان

میــزنم مـن بوسه بر چشمانتــــان

جاده باشـــد روبرو ،مـــن در سفر

باک در دل نیست، مرد است و خطر

مــــن به زیرِ سایه ســـارِ رهبـــری

جـــــز خــدا ترســی ندارم از کســی

هرچه پیش آید همان عشقِ من است

زندگی روحِ دمیـــــده در تن اســت

سالها آسیب شـــــد درمــــانِ مـــن

هــر بدی شـــد لطــف از جانانِ من

در زمـــانِ جنــــگ اطـــرافم همــه

شـــد سیـــاهی و نفاق  و واهمـــه

بوده ام من در دو جبهـــه مستقـــر

جنـــگ کـــردم با درونم مستمـــر

هــــرچه میـــدیدم خـــدا بودو خدا

دســت و پایِ نفـس بسته، مبتـــلا

خالـــقِ مـــن خالـــــقِ نورو خلیـل

خالقِ موسی به طوراست و به نیل

خالــــــقِ مـــــن خالــــقِ رَبِّ وَدود

خالــقِ نیمـــه شـب و دردو سجود

خالـــقِ مــــــن ،خالـــقِ نم رودها

خالــــــق دشـــت و دمـان و رودها

خالـــــقِ مـــــن خالــــــقِ شــدّادها

خالـــــــق خوبی و عــدل و دادهــا

خالــــق من خالق روزان و شـــب

خالــــقِ درمان و دردو ســـوزِ تب

خالــــــقِ من خالقِ عقل و هـــوس

حبـــــس در نفس و گرفتـــارِ قفس

خالق مــــن خالقِ کوهســت و رود

خالقِ روحِ شهادت ،عقــــل و جود

خالــــقِ مــــن خالـقِ دنیــــا وَ دین

ذرّه هــای کائنـــات او را مبیــــــن

تا رهیـــدم مــن ســـــرانجام از بلا

حـــــرکت ازمــن بود برکت از خدا

مــــالِ مـــوروثی بجایش حفظ ماند

بهــرِ روزِ سخت و زایش حفظ ماند

یک دوباری گوشــه هــائی داده ام

مهـرو خوبی از کنـــــارش زاده ام

در شمــــــــال و زادو بومِ همسـرم

آب و ملکی شـــــــد به پیرانه سرم

اهـــــــــل و فرزندان و یارانم همـه

کـــــرده در آنجا زِ شـادی همهمـــه

باقیش در جای خود محفــوظ هست

گهگداری از طمــع محظوظ  هست

یک گـــــــروه در چنــدسالی قبل تر

با خیـــالات بزرگــی تویِ ســـــــــر

آمـــــدندو قاصــدی آمــــد به مـــا

قصــــــدِشان تاسیسِ سالن، سینما

مشــــورت کردم در آن هنگام ،من

با امــــــامِ جمعــه ،من همـگام من

ملـــکِ اجدادی ندادم بهـــــــــرِ آن

از خــــــدا خواهم دهد ســودِ کلان

تا که خالـــــق نیّـــــت مارا بـــدید

ســــایۀ آقــای مـا از ره رسیـــــد

مــــرکزِ علـــــم و مصـــلّایِ جدید

هســت در اقـــــدام فوری و شدید

شخصِ آقا وضــــعِ ملکم را شنید

آید هـــر تصمیـــــــم از دیدن پدید

ابتدا با این و آن ،گفـــــت و شنید

رفت خود شخصاٍ و از نزدیک دید

کرد احضــارو به خدمـت رفته ام

دســـتِ خالی با خجا لــت رفته ام

امـــر فـــرمودو به آن دستور داد

قاصـــدش برشهـــرِ قلبم نور داد

هســـت از ابنــــاء انسانهای پاک

سینــه اش بهرِ تعالی چاک چاک

عـــرض کردم خدمتش ،آقا سلام

بویِ رهبــــر میــدهی برما سلام

این زمینی که شمـــــا فرموده ای

هست مــــوروثی برای عـــدّه ای

هست اطـــراف و کنارش بیشمار

میکنــــم تقـــــدیم بهــــرِ کــردگار

قطعـــه ای باشد زِ حقّ دیگـــران

در خصوصش داده ام شرح وبیان

حضــــرت آقـــا عنایت هـــا نمـود

نوکــرِ خود را حمـــایت ها نمــود

امــــر کـــرد از قیمـت و اسنادِ آن

روزِ دیگـــر بردم اسنـــادو چوآن

منتظر هستم کنون مســــجد شود

با رضـــایت مـــرکــز ساجد شود

غم ندارم من کنــون چون شاکرم

زیرچتـــر حـــق به مــولا ذاکــرم

میکنم بر عشق و بر رهبر سلام

شـــرح دادم ماوقع را لام و کام

باقیــش باید زمـــان باشد که تا

آفتــــاب آید بتــــابد بهــــرِ مـــا

شد اگر مسجد که خوشبختم دگـر

پادشــاهی  بر ســرِ تختـــم دگــر

میکنـم من بخشش از مالِ حلال

نیسـت دیگر بهر آن دنیا ،ملال

گـــر نکـــردندو نشد امری دگر

پیــــروی از امــــر خالق خوبتر

قسمـــتِ امــــوالِ موروثی ببین

خانه میگــردد خدا را ،کم نبین

این همه از لطفِ خالق داده شد

از دعای قلب عاشق داده شـــد

رنج و کـــارِ مستمــــرِّ آن پــدر

داد محصولی چنین زیبا ،ثمــر.

 : احمد یزدانی(کوتوال)

1/7/1393

نیستم ابر که با گـریه شـــود ترش رُخَــم

چشمه ام، با دلِ صاف و لب خندان ،گریم.