داده ای مــــوی به بادو شـــده دنیــا زیبــا
در بهـــاران به صفـــای تو خــدا داد شفــا
شــال مشکی تو بر موی سیاه غوغائیست
میشــود مــات شب از موی سیاهت به خدا
صـورت سرخ تو از سیب دماوند سر است
هـــرکه یکبــــار ببینـــــد شــــودش دام بلا
دلبری کرده ای از هرکه دلی داشت ،عزیز
تو ندادی دل خـــــود را به کسی مــابه ازا
رفتــه ای، کفتـــرجلـــدی و بیــــائی آخـــر
رفتگاننـــد پشیمـــان،تو پشیمان شـــو بیا
بی معرفت یعنی چه؟ اصلاً مــــن نمی فهمــــم
بوی خیانت را که مــــن اصــــلاً نمی فهمــــم
خر هرکجا باشــــد ســــوارش می شـــــود آدم
باید نشد خر ،خرنشد هــر لحظــــه و هــــر دم
تازه ،طمــــع را هم نبـــــاید کـــــم گرفت اصلاً
دارد طمع نقش مهـــــم در این میـــان قطعــــاً
اوّل که چشمت را به چشــم مســـت می دوزی
می بخشی از خرمن به نازش ،بعد می سوزی
وقتی گــــره را میگشــــائی ،دکمـــــه را با هم
داری طمع حتماً ،یقینـــــاً ،مـــــن نمی فهمــــم
وقتی که تیپــــا خــــوردی و دادی تو لو دامـن
آن وقت دنیا جنـــــگل و عشــــقِ تو اهریمـــن
در طـــول تاریخ اینهمــــه مـــــردم نفهمیــــدند
هستی تو عـــــاقـــل ،باقی مــــردم نفهــم بودند
بـایـد بیــــاید طــالـــــــب گـــل ، گـــل بیفشــــاند
تا روی چشمـــــانـــش نهـــد ،دامــــن برافشاند
(کوتوال خندان)
تنگــــۀ واشــی ام و گـــــردنۀ حیــــــرانم
مستیِ نیمـــــه شـــب و وِردِ سحــرگاهانم
ناز دنیـــای بنـــانم، هنـــر فـــرشچیـــــان
شعــــر پروین و فـــروغم ،قـــدح قوچانم
غـــزل حــافظــــم و مثنــــویِ مــــــولانــا
کــــوتوالـــم مــــن و در کشور دل خندانم
می خـــوری باده فـروشم،دل عاشق دارم
بنـــده ای منتظــــرم ،کـــولی سرگـــردانم
برج میـــلاد نگاهـــم به جهـان انسانیست
تخت جمشیدم و چون گوشه ای از ایرانم.
احمدیزدانی
بر خندۀ روزگار خود خندیدم
هرساز که زد به سازِ او رقصیدم
او خسته ولی من ننشستم از پای
از خستگیش به قدرتم بالیدم
دارم زِ مرام بی مرامان فریاد
صدبار زِ مکرِ زشتشان لغزیدم
جاری شده اشک من ز خوناب دلم
با چاه سخن گفته به خود پیچیدم
یک مزرعه بود لاله در دامن کوه
یک شاخۀ عاشقی از آنجا چیدم
تقدیم رخ رفیق شد ،پر پر کرد
با قلب شکسته از همه رنجیدم
رفتم به سراغِ خانقاه دل خود
در خویشتن خویش خدا را دیدم.
احمدیزدانی
رفت خالی به سفر قاصدک از حیرانی
داده ام دست به سیگارو شب و ویرانی
اشک بارید همه خاطره ها شسته و غم
لشکرانگیخت و ترساند همه را میدانی
شیخ و شاهد به هم آویخته وَ ساخته اند
دژِ مستحکــــم عـــاشــــق کشــی ایرانی
رنگ ها خاطــــره انگیزو تصاویر بدیع
ذهـــن بیمـــار به دریوزه رود مهمــانی
احمدیزدانی
خفته در دامان البرزِ کهــــن ،فیـــروزکـــوه
مردمانش ساده دل ،سخت و مقاوم مثل کوه
هســت شهـــر صخــره ها وقلّه های بینظیر
شهـــرِ آهو ،چشمه ســـاران و بزرگانِ دلیر
از بزرگان غیـــورو نامـــور بالنــــده اســت
شهرو ده از عطرگیسوی شهیدآکنـده اســت
عارفان وپارسایانش درخشان چـون نگیــن
غرقِ نورِ معرفت همــراه با عشــق ویقیــن
هســت اســـرارِ فــراوان در محــلّلات و گذر
رازها دارد درون سینـــه از(شَبــری شَبَــر)
چندسالی رو به نوســـازی و وسعت میرود
قلـــب مـــردم از برای نام ایـــران می تپـــد
احمدیزدانی
ای شهــــد شیــــرین عسـل در نیش زنبور
مــــــوســایِ پیغمبـــر ، عصاواژها ، طور
یــاحَـــیّ و یاقیّــــوم ،ای عطــــر دلاویـــز
ای کهکشانهــا راتو حاکــــم بوده تا مــــور
کـــردی محمّـــــد را امیـــن، دادی رسالت
نازل نمــــودی در حـــــرا آیات پـر شــــور
بــاریـــد از رحمــــت به روی دشمنـــانـش
بدخواه کـردی یارو هـــــر بد را از او دور
از نـــو دوبــاره دســــت حــــوّا را بــه آدم
دادی تو در صحرای سوزان، در جبل نور
از شرق وغرب وراست تاچپ ،مکرو حیله
جمعند تا قــرآن به غربت مــــانده مهـــجور
کشتی و کشتیبـــان به طــــوفان در نبـــردند
دشمن بکن مقهـــور ،حالــش را تو ناجــور
درغیبت ســـردار عــــرش و صـاحب الامر
چشمان نامحرم بهِ رهبـــر را بکــــن کـــور
هستنــــدایشـــان ،کیمیــــایِ باطِـــل السّحـــر
حفظش کن و هــردردو رنجی را از او دور
یزدانیـــــم ،خاکـــم به زیــر پــایِ عشقـــــم،
سیّــدعلــی خامنـــه ای، هســـت منظــــــور.
احمدیزدانی(کوتوال)
حضرتِ پاک و شـریف ،ای گُلِ ما ،اسماعیل(ع)
آبروی قلــــم و دســــــتِ شفــــا ، اسمــاعیل(ع)
صخره در بندِ تو ،کوه حبس زِ تو ،اسماعیل(ع)
تکیه کرد هـرکه به تو خاست زِنو ،اسماعیل(ع)
مـــــردو زن جمـــلگی هستنــد کمـــربسته ی تو
عـــاشقــــاننـــــد پنـــاهنـــــده وَ وابستــــه ی تو
هــــرخـــرابی که به تو رو بِکُنــــد آباد اســـــت
شُـــــده زندانیِ حـــق هـــــرکه زِ تو آزاد اســت
قـــــرن هــــا آمــــدو مـــاندی تو و خاک قدمـت
ریـزه خــــوارانِ تــو دیـدند عـــطا و کــــرمـــت
خـــادمیــــن تـو ز ادوار کهــــــن تــا امــــــروز
همگـــی معتقـــــدِ معجـــــزه هــــایِ تو هنــــوز
زائراننــــد همـــــه کَفتـَــــرِ جَلــــــدِ حـــــرمـــت
باز درهـــــایِ بهشــت اســـت به مُهـــرو قلمـت
ماجــــرایِ سفـــــرِ رو به خـــــراســـــانِ بزرگ
شده خـــونین ز ستمـــکاری مـــامونِ چو گُرگ
قصــدشان ضـــربتِ بر پیکـــــرِ اســــلامِ بزرگ
مـــــانده تا روزِ قیــامــــت ز شمــــا نـام بزرگ
بــا بـــرادر و پــــدر کـــــــرده تحمّــــــل دوران
پــدری پـاک تـر از گُل ،همـــه عمــــرش زندان
هـــــرستــــم بود شمـــــا دیده از آن نامــــردان
دست آلـوده به خــون ،ظاهــــرشان از خــوبان
هـــــرکه بــــر آلِ پیمبـــــر ستــــم و ظلــم نمود
رفت در قعـــرِ جهنّـــــم و در آن ظلــــم غنــــود
بــــس گلِ نازو لطیفـــی که در این بستـان است
تا به خاکِ قدمت کرد طـــواف از خـــود رســت
گـرچه از مـــرقدتان تا به خــــراسان دور است
ســرعــتِ بویِ گل از فاصله ها چون نور است
هـــرکه قصـــدش عتبــات است و حریمِ محبوب
حَــــرَمِ توســت ســـرآغازو سـرانجام ،چه خوب
زائــرانی کـــــه بــه پـــابــوسِ بــرادر رفتنــــــد
بوده چـاووشی اشان از حــــرمت ، سرمستنـــد
نورِ درگــــاهِ شمــــــا از دل و جــــانِ آنهـــاست
هــریکی پرچمی از کـــاخ و بزرگیّ شمــــاســت
هســــت از گنبــــدتان بارقــــه ی شعـــــر وزان
گـل و گلدستـــــه ی ایوانِ شمــــــا مهـــــروزان
هـــرچه یاس اســـت به یک دیدنتان برباد است
از گلِ مهـــــرِ شمـــــا خــــاطــره ها دریاد است
گفتـه شـــد از پـــدران با پســـــران تا امـــــروز
هـــــرکسی بســـت دخیـــلی به شما از سر سوز
دسـت خالی نه که با دســــتِ پراز یاری رفــــت
مشکلـــش حــل شـــدو با بارِ سبکبـــاری رفـت
صبحگاهـان که به رودِ تو طـــراوت جاریســـت
چاره ی درد فقـــط یک نگــــه از تو ، کافیسـت
بـرکــــــتِ داده ی از سویِ خــــدا بر شهـــــری
تو همـــــان کــــوهِ بلنــــدی که زِ پستی قهــری
هـــرکــه دستــــش به تو و دامـــــن تو آویـــزد
هـــــرچـــه خیــراست زِ دست تو به پایش ریزد
آمــدی، شد دگـــر از عـــرش به مـــا آمــدو شد
از همین رو همـــه ی شــــرّو بلا از مــــا شـــد
هـــــرکه آویخـت به کُنــــجِ درو دیــوارِ شمـــــا
دیــد از بخشــشِ دستــــانِ شمـــــا ،معجــزه ها
طـوطیـــا خـــاکِ رهِ توســـت که بر دیده کشیــم
انتـــظارِ فـــــرج از حضــــرتِ نــادیــده کشیــــم
از شمیــــمِ خـــوشِ پیمــــانه ی مهــــدی مستیم
منتظــــــــــر بر نگهـــــــی از طـــرفِ او هستیم.
احمدیزدانی(کوتوال)