نگرانی من از خستگی توست

سخت من جان بِکَنم تاکه تو راحت بِشَوی

میشوم غرق خشونت تو مـــلاحت بِشَـوی

لحظه ای هم تو نپرسیده ای ازمن  فـرزند

که چرا اینهمه سختی و تحمّل و گـــــزند؟

نگرانیِ من از خستگی توست ، عــــــزیز

عاملم عشقِ تو وَ بستگی توست عـــــزیز

و بازهم برای فیروزکوه

و بازهم برای فیروزکوه

نازنین ، زخمــی گُلِ زیبــــا وَ ای اوقـــاتِ تنگ

من که با صدها زبان خواندم تورا شهرِ قشنگ

بوده ای هـــم شَانِ تبریزی که گفتند شاعـــران

بودنِ نصفِ جهـــانِ اصفهـــان با اوســـت لَنگ

دردِ تو در سینــــه دارم ، از غمــــت دیوانه ام

هرکه آمد ،خورد از سفره وَ زد بر چهره چنگ

زخمـــیِ چنگیزِ تاتاری وَ خنجــــرهای دوســت

زخمِ کاریِ تو از نامـــــردمی باشـــد ، نه جنگ

ظاهــــراً از التیــــــامِ زخمهــــــایت گفتـــــه اند

طاقِ کَسری طعمـه ی آتش شد از چشمانِ تنگ

هــرکه با صِـــدق وصفا زد آستین بالا به شوق

در رَهَش سَـــدّی بنا کـــــرده سپس قُلّاب سنگ

گــــرچه کُشتندو به بَدمستی کبابت خـــورده اند

مطمــئن هستــم گـــــرفتــــارِ بلا هستنــدو ننگ

خـــــوش ندارد روحِ سرکش تا شَوَد هیچ انتقاد

خیر باشـــد انتقــادو هســـت جنس شیشه سنگ

پارک کـــوهستان به نرمــی گفت یزدانی ، ببین

فرقِ این بار اینکه ، فرزندان کَمَـــر بستند تنگ

گَـــــرمیِ بازار دلداران به چشـــــم مستِ اوست

شاید این بار عاشقانش کـرده شهرت را قشنگ

احمدیزدانی

کوتوال

فیروزکوه

چــون پلنگی خفته در البــرز زیبا، شهرِ نور

پنجه بر ماه می کشـــد با شیطنت از راه دور

آسمـــانش آبی نیلـــی ، زمینـــش پرگیـــــــاه

دِرمنِـه* دازِه*کِماگـــوش* و کتیرا* و شعور

چشمه ها وتنگه هــا و قلعه ها و غــــارهــا 

مرتع و دشت و چراگاهی که می بخشد غرور

مـردمانی با سخاوت ،غـــــرقِ شـــورِ زندگی

چون نسیمی باطراوت ،مثــلِ آرامش فکـــور

پهنه ای گسترده ،پربرکت چنان خــوان خــدا

هرکه بنشیند به این سفره شَوَد مستِ حضور

با هوایش روحِ انسان می شود آئینـــه فـــام

چون هوای جنّت الماواسـت،خوشبو از عطور

لشکــــرِ تُورنه* به هنـگام جـــدال بی امــــان

می کند با سردیِ مخصوصِ خودغوغا به زور

پاک باشد آب و خاک و پاک باشــد ســرزمین

کرده اند هشتادو پنج اَختر دراین خِطّه ظهــور

هـــرکدامین منشا خیرو به مثــلِ یک گــوهـــر

داده انواع کـــرامـــت هــا به مردم  جور جور

می کنــــد طنّـــازی اکنــون در دلِ ایران زمین

بهــــرِ دیدارش بیاینــــــد از رهِ نزدیک و دور

گفـــت یزدانــی به خالق ،ای خدای مهــــربان

کن تو شهرِ اختران فیروزکوه ، از فقـــر دور  

پانوشت

*درمنه= جنسی از گیاهان شامل 200 تا 400 گونه گیاه از تیرۀ گل ستاره ای هستند که کُپّه های خوشه ای و گلهای معمولاً تلخ دارند و در مراتع فیروزکوه می رویند

*دازه= بوته ای است خاردار شبیه به گَوَن ،دارای گلهای بنفش و زیبا

*کتیرا= ترشّحات صمغی خشک شده حاصل از چندین گونه گیاه گَوَن است ،گونه های مولّد کتیرای گون گیاهان کوچک به ارتفاع زیر یک مترو بومی آسیای صغیرو ایران و سوریه و یونان است ،ایران بزرگترین صادرکننده کتیرا در جهان میباشد

*کماگوش = گونه ای نادر از قارچ چتری که در فصل بهاردرارتفاعات فیروزکوه در کنار نوعی گیاه بنام کَما(با فتح ک)در شرایط بسیار مناسب آب و هوائی و بارش باران می روید   

*هشتادو پنج اختر= اشاره به مدفن هشتادو پنج امامزادگان منوّر و مطهّر فیروزکوه

تورنه = باد محلّی مخصوص فیروزکوه

احمدیزدانی

لطف تو ای خدا ،مرا کافیست

همه در آرزوی من ، من گُم

غرق در لحظه ها و پندارم

در همه روزها و همهمه ها

شب الی صبح مات و بیدارم

یادها رنجهای دوران ها

می کُشد ، زنده میکند زارم

ای خدا ، صاحب همه دنیا

با تو امّیدوارو هوشیارم

لطف تو خالقا ، مرا کافیست

دل به مهر تو بسته میدارم

با تو ای آخرین پناه زمین

کی غمی در وجود خود دارم

دل به هرگوشه ای که میبندم

میشود دشمن جفاکارم

عشق ها میروند و می آیند

تو نخواهی ، چه میشود کارم؟

کشتی و طوفان و دریا

امتحـــــانِ سخـتِ دوران با غــــم و اندوه و حِـــرمان

کینـــه جــــوئی هــــا فــــراوان،روزگارِ نابســــامـان

وقــتِ اشغــــالِ وطـــن ،بد مستی بدخواه و دشمن

وقتِ پرپر گشتــن گلهـــای لالــه ،یاس و سوســـــن

انفجـــــارِ شیمیـــــائی ،میــــن و خمپــــاره دمــــادم

مضــطــــــرب ،تنــهـــــــا و بیــکــــس بودنِ اولاد آدم

قصـــرشیرین قصــــرِ تلخ وموشکِ صــدّام و تهـــران

در جنــــــــــوب و غـــرب آواره زن و مـــردِ مسلمـــان

تا به کـــرمــــانشــاه ودزفــول و قـــم و تبـــریزو بانه

زیرِ آتشبـــارو میـــگ و مــوشــک و رزمِ شبـــــــــانه

از عَــرَب تا غــرب و امــریکای شیطان وحشیـــــــانه

هـم قســـم در قتلــگاه شیعیــــان از هـــــر کــــرانه 

یک نظــامِ نو به دنیــــــا پا گـــــــــرفت و بارور شـــد

زاده شــد نظــــم نوین از عمـــقِ فقهــی مومنـــانه

رنج هــــا بود از شهیـــدان ،پایمــردی هــــــا از آنان

بارور شد ،میـــوه دادو مستقــــر شـــد عالمـــــــانه 

دودِ آتـــــش رفــت در چشمــــانِ کـــورِ بانیـــانـــش

کـــورکــردو سوخت شیــطان را به وضعی ظالمانه

مبتلا گردیدبرخشم وخــروشِِ ملّتش لرزان وترسان

هـــرکه بر طبــلِ بدی کــــوبیدو عـــزمش دشمنانه

شیعـــــــه برپا کــــــرد با اذنِ خــــدا در زیــرِ آتــش

قلعــــه ی ایران بنــــا چـــون کـــوه در خاورمیـــانه

مـــانده بر جا این ســـخن از رهبـــرو پیرِ شـــریعت

همــــرهـیِّ با ولایــت با بصیــــــــرت ، زیــرکــانــه

کشتی و طـــوفان و دریا ،ناخـــدا مــــردی پشوتن

تا به مقصـــد مــــانده تنهـــا یکقـــدم اندر میــــانه. 

 Ahmad yazdany

 احمدیزدانی

تو ابتدائی و پایانِ هرسلام ، توئی

تمــــام عـــــالـــمی و عـــالمِ تمـــام تــوئی
ابـــد تــوئی ،ازلی تــو، وَ خـاص وَ عام توئی
فــــــــرشته ای تو ،زمـــانی به هیئـــتِ آدم
نشستـــه ای تــو وَ بــرپــائی و قیـام توئی
به ســــرزمیـــــن گنــــاه و به کشــــورِ گلها
به جستجــــویِ توام ،علــــمِ ناتمــــام توئی
ندیده دل بتوبستم،توعشـــقِ مـــن هستی
تمـــــامِ بُعـــــدِ زمــــــانی،مقــــام ونام توئی
به زیرِ بارِ گنـاهِ نکـــــرده قـــــد خــــم شــــد
خمیدگی و ســـــــروقامتی تو، مــــرام توئی
تمامِ طولِ شب و عرضِ روزِ مـــــن از توست
به جانِ من تو امیـــــدی ،صفـــای کام توئی
حـــکایتِ همـــــــۀ دیــده هــــــایِ دریــائی
سپیدۀ سحــری ، عمـــــق احتـــــرام توئی
به خود بخوان تو مرا ای عصــــارۀ هســـتی
تو ابتــــــدائی وپایان و هـــــرســــلام تـوئی
کفـــــــایتی تو برایِ تمـــــــــــامِ تنهــــــائی
کســــم تو ،بیکـــسی ام تو ،مرا امام توئی
تو شادی ام تو غمــم ،تکیه گاهِ من هستی
به وقتِ پریشـانی ام بیــــا،انسجــــام توئی
زمیـــــن تو زمـــــان تو تمـــــــام هستی تو
تولّــــدی وَ تو مـــــرگی وَ انهــــــدام تــوئی
بــه ذرّه ذرّۀ اجـــــــــزاءِ  کهکشـــــانهــــایت
نشانه ها توئی و روحِ هــــــر پیــــــام توئی
منم که سرکشی و کفــــــر غـــــارتم کرده
تو وحدتی ومـــــــوحّد ، تمـــــام و تام توئی
منم که بندۀ نفسم شـــدم ، خجل هستم
تو نورِ مطلق و دشمن به هر حـــــرام توئی
تو وحــــدتی به وجــودو تو جمـــعِ اضدادی
تو عشق و شورو صفائی،علی الدّوام توئی
احمد یزدانی

نفاق

انجــام وظیفــه هـــا فــــداکاری شــــد

از پرده دری نفـــاق و غــم جاری شد

دریاب خدای من ، سقوطم حتمی است

طبّـــال به پشـــت بام بیعـــــاری شــــد

برجسته ترین تز جهانی عمل است

سرچشمــــــۀ آب زندگانی عمــــل است

برجسته ترین تز جهـــانی عمــــل است

یک درّۀ فاصله ، عمیق است و حجیـــم

از حرف به مقصد، ای فلانی عمل است

اسطورۀ عاشقی

باید به تو از شب و نم باران گفت

از راز بزرگ و قصّــۀ ایمان گفت

گفتند همه ، توهـــم شنیدی ،امّـــا

اسطورۀ عاشقی فقط قــــرآن گفت

آمده از راه دوباره بهار

آمـــــده از راه دوباره بهـــــار

کـرده زمستان و سپاهش فرار

از دل هــــردانـه بـرویـد گلــی

بوده چـــوسردار سپاه کامکار

کارگـــــران ره بسوی باغهـــا

پیرو جوان ،پای پیاده ،ســوار

راهی در مزرعه و دشت وکوه

عاشق شوریده نگاهـش به یار

فصل یکی بودن حـرف و عمل

لطف خداوند هــــزاران هـــزار

ای دل دیـوانه به نـانی بســــاز

تا که تلاش تو نشینـــد به بــار

برگرفته از وبلاگ kootevall.blog.ir خودم Ahmad yazdany