برای دل عزیزی که در خیابانهای شهرم با او آشنا شدم

با تصادف کمرو پا وَ سرو دست شکست

پدرش مُردو غمش دست و دلِ او را بست

پدرش بودو عمو  با پسرش هم بودند

همه مردند ، فقط اوست که از حادثه رست

درس خواندو شده مدرک فقط از آن سودش

رفت تا نقطه ی مطلوب و سپس بیکار است

گفت ،ایکاش که میمردم و با مُردنِ خود

میشدم راحت از این زندگیِ سخت که هست

گفت با زمزمه ساقی به اسیرانِ غمش

نگُشائید شما قفلِ دلِ بنده ی مست؟؟؟

راه عشق

از قدرتِ عشق و مُنتَهایش می گفت

از راهِ دراز و ابتدایش می گفت

عمرش به سفر گذشت ؛ از دوری سوخت

از دردِ فراق و اِبتلایَش می گفت

در سینه دلِ عاشق و در سر شوری

از ارزشِ آدم و بهایش می گفت

می سوخت به آهِ سردِ خود ؛ چون شعله

از رقصِ نگارو از  وفایش می گفت

شبهایِ درازِ دِی گواهی می داد

دُردی کش شهر از صفایش می گفت

میخانه زِ چشمِ مست او مِی می زد

انگور به قاضی از دوایش می گفت

یک روز سپیده دم کلاغِ خسته

از عاشق و مرگِ بیصدایش می گفت

از دفتر غزلیّات وَشتین

احمدیزدانی

کوتوال

طنز دنیای مجازی

طنزی تقدیم سحرخیزان

هرصبح بخدمت رفیقان تعظیم

یارانِ گروهِ تلگرام و بیسیم

افسانه ی کودکی محقّق گشته

در پوست دگر چگونه ما می گنجیم

یک دکمه بزن سوارِ امواج بشو

هرجا که دلت خواست برو با تنظیم

یک وِرد بخوان ،بگو شِزِم تا فوراً

حاضر شود هرچه خواستی،لام تا میم

لبخند بزن رفیقِ دنیایِ مجاز

ماهم الکی خوشیم و از آن شادیم

درگیرِ غمِ زمانه هستیم همه

همراهِ همیم و بر اجل میخندیم

لاتانِ خراب و در به در با امواج

هستند چو رستمِ زمان ؛دام دام دیم

احمدیزدانی

کوتوالِ خندان

اربعین

یا حسین ابن علی ، دلبستگانت آمدند

یا حسین ابن علی، وابستگانت آمدند

از تمامیِ جهان بر سر زنان،سینه زنان؛

عاشقانت ، پاکبازان ،اخترانت آمدند

گوئیا شصت ویکِ هجری رسیداز گَردِ راه

گفتی هَل مِن ناصرآقا ،شیعیانت آمدند

عشق تو در خونشان مثل هوایِ زندگیست

تو ندا دادی و از دُردی کشانت آمدند

در میانِ حُبّ دنیا مانده با رویِ سیاه

جای ما ، زیباترین رنگین کمانت آمدند

تو تمامِ هستیِ ما مستیِ ما یا حسین

خنده کن سالارِما ،گریه کُنانت آمدند

چشمِ دنیا خیره شد بر زائرانت یا حسین

گوئیا از بِرکه ها نیلوفرانت آمدند

تو امامِ ما وَ اربابِ تمامِ کائنات

حاکم دلها شمائی ، نوکرانت آمدند

نینوا غرقِ عزا غرقِ غمِ جانکاهِ تو

دید با چشمانِ خود کرّوبیانت آمدند

گفت یزدانی به راهِ شیریِ عُشّاقِ تو

یک ستاره از دلِ صد کهکشانت آمدند

#احمدیزدانی

#کوتوال

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

@Ahmadyazdanykootevall

Http://www.kootevall.blog.ir

بوی غربت

 شعری از آثار استاد سهراب مهیار

چه کسی دردِ مرا می فهمد

من که در فصل پریشانی دل 

در پیِ عاطفه سرگردانم

وَ دَمِ دکّه ی بی رونقِ عشق

نرخِ این شعرِ تَرَم را

همچنان می شکنند

بویِ غربت همه جا پیچیده

وَ من از غربتِ خود مینالم

ای شما مردمِ سرچشمه ی نور

که از آنسوی شفق می نگرید

می خواهم ،  قدمی رنجه کنید

وَ جراحاتِ دلِ غم زده را

التیامی بخشید

سفری در پیش است

سفری روحانی

وَ در آن وادی پر بیم و امید

چه کسی دستِ مرا می گیرد

تا به سرفصلِ افقهای سرآغاز بَرَد؟

استاد سهراب مهیار

shah shodan che asan

بنده شدن چه سخت است ، شاه شدن چه آسان

باختـــنِ به عشــــق اســـت ، بردنِ گـویِ ایمان

درکِ وقــــوف کـــــردن ، آمــــدنِ به مشعـــــر ،

جــــــز قـــــدمی نمـــــانَد تا به جنـــابِ شیــطان

سنــــگ نمیتــــوان زد ، جـــایِ کسـی به ناکس

سنگ بخــود بزن تا ، دیو شـــوَد هـــــراســـان

فــــــرق چــــه میکنـــد تا ، خیـره سَریم با خود

سلسله الــذّهب با سلسلــــه هـــــــای عـــــرفان

چشمـــــه ی نور بودن ، ســــاقیِ شــــور بودن

عیدو دِگَر بهانه است ،فطرو غــــدیرو قــــربان

احمد یزدانی

تصویر گر

هســـــت تصویر از تو او تصویرگر

نکتــه هـــــا دارم زِ مــــــو باریکتر

کنــــجِ آغـــــوش تـــو کـــــاخ آرزو

بودنِ با توست مهـــــرو لطــــف او

شادی من از غمِ عشقِ تو هســـــت

از مِیِ رویِ تو هستم ، مستِ مست

لحظه هایم لحظــــه هــایِ یادهاست

کودکِ روحم خــوش از فریادهاست

زیرِ پایت را نگاهــی کــــن ، ببیــن

خاطـــــراتت را بیـــاد آور ، همیــن

من همـان هستم که میـــدادی نــوید

خارِ راهم من ، توئی برمـــن امیـــد

روزگار اســت و دهــــد بالا و پست

قبلـــه گاهت هست اکنون زیرِ دست

راضیـم از یک تــوجّـــه ، یک نگاه

مــــی کنــــد بیــراهه ها را مهر راه

طنز شیر و شغال

شیری به ملاقـــاتِ شغــــالـــی بیعــــــار

تا دفتــــــــرِ او رفــــــت بــرای یک کـار

اوضـــــاعِ زمــــانه بود وارو وَ شغــــال

شـــــد مصـــدرِ کارو بارِ جنگل وَ شکار

در پشـــــــــتِ دَرِ اطـــاقِ او ، واویـــــلا

اربابِ رجــــــــوعِ بــی شمـــــــارو آزار

تعــریفِ همــــه شغـــــال بودو هنـــرش

حیــــرانــــیِ شیــر ، بینهــــایت ، بسیار

یک تابلو به در نصب که در آن میگفت

تشــــــــریف ندارد از فـــــراوانــــیِ کار

خنــــدید جنــــابِ شیــرو با تندی گفـــت

باید کــــه بمیرم از چنین غـــم ، صدبار

دنیاست به بیوفــــائی اش معروف است

ای تف به زمـــــانه ای چنین لاکــــردار

وقتی که خودش نیست گرفتــار است او

با جــــنّ و پری میکنــــد اکنـــون دیدار

باید که بفکـــر خشتکــــی دیگـــــر بود

او نیســــت برای پای مـــاهــا شلــــوار

دفتر عشق

در دفتـــر عشق ،چــــون ورق پاره شدم

با نمــــــره ی صفــــر ، ردِّ صدباره شدم              #عشق

بنیـــانِ بنــــا بـه کــــج نمــــــودم بــرپــا

در قعــــــر جهنّمـــــی دگـــــرباره شــــدم

چون بوالهوسان هرزه از شاخه به شاخ

جستـــم وَ شکست شاخـه ، صدپاره شدم

هـــــرپاره به دریـوزگــــیِ رنـدی رفــــت

سوغات شـــد  آوارگــــی ، آواره شــــدم

اکنــــون دگـــــر آمـــــدم نشستم سرِ جای

بخشیده شــــدم به تـوبـه ای ، چاره شدم

احمدیزدانیم

احمــــدیزدانی ام ، یک قطـــره از یک جـویبار

رو به دریا میـروم ،هستــم به آنســــو رهسپار

طی شد عمرم در کشاکش ،بود از زیبا وَ زشت

من یقین دارم که حــقّ النّاس یعنی مـــرگِ زار