تناقض

پیمــــانه هــــــا گـــــرفتم ، مستی نیامــد آخــر

تا حــــل کنــــم تنــــاقض با مستی و صـــداقت

پروانه سوخت از شمع ،گل پرپر از خزان شد

شـــــرمِ حضــــورِ بلبـــل عمــرم نمود حسرت

دنیایِ نوظهــــــوریست، آبستن اســـت عالـــم

می زاید هردقیقــــه او صــــد شکـــم رذالـــت

همچون پلنگ وحشی مــــن در تلـــه گرفتـــار

نفســــم نمی شــــود رام ،او می زند خســارت

از یاد برده عهـدو مغـــرورِ خــویش هستــــم

هــــرکــــس شکسـت پیمان، باشد سزا حقارت

من با رمه روانم ،مــــرتع و دشــت و صخره

چـــوپان به خواب رفته ،سگ میکنــد نظارت

گـــــرچـــه وفـــا به ذاتـــش دارد، ولی یقینــــاً

دارد وفا به شیــــطان ، زیرا از اوست ،قدرت

با چهـــــره ای دوگانه در خـــانه میـــروم من

بیرون یقینِ مطلق ،در خانه شـکّ و شُبــــهت

در حرف مومن هستـــم وقتِ عمــــل منــــافق

از این دوگانگی ها، مملـــــو ،پر از مهـــــارت

هر روز غرقِ شکّم ،هـــرشـــب پر از یقینـــم

یک لحظه وامنه دوست ،جان میرود به غارت

دورانِ برده داریست ،انسان حقیرو پست است

برگشـت عهــــدِ آدم ، نو می شـــود عمــــارت

پست و مدرن و افیون ،میدان به دستِ اینهاست

شاید وسیله باشد ،چون گنج و مارو  رخصت

در حــالِ روزه هستـــم ،بستـــه دهان و دستم

تنها امیـــدِ من اوست ،دارم نظـــر به هجــرت

بزمی به پا من آن شب، دیدم به گوشۀ چشــم

رِخســـارِ رویِ مـــــولا ،داد او مــــرا بشـارت

مولایِ من کنون عمر ، آمد به انتها ، دوسـت

دریاب بارِ دیگر، گـــرهست لطف و فـــرصت