صبر و طلوع

در غروب آفتاب و در طلوعِ ماهِ کامل

بار را بست عاشقِ دلخسته،شد راهیِ منزل

در خیالش بود روشن منزلش از نورِ عشقش

خانه خالی بود، سرد و فکرِ او اوهامِ باطل

زیرِ لب نالید از یارَش ، خدایا هجر تا کِی

پاسخ آمد ، صبر باید کرد بر هر کارِ مشکل

مادرِ پیرِ فلک با صبر می زاید عجایب

تا نسوزد گل به آتشدان،گلابی نیست حاصل

باغبان میسوزد از سرما و گرما تا ببیند

بوستان برگل نشست و شاخه شد بر میوه نائل

احمدیزدانی

(پ ن ،از طمعِ سگِ گلّه به رمه، داغدارم)

گوشۀ ایران

هویج و چماق

در پیــچ جـــاده ،مســـافـــر پیـــاده شــــد

پیچیـــده در معـــادله هـــایی که ساده شد
رنجیـــــده بود زِ بامِ مســــــافــــرت 
مهمانِ خــط سفیــــدی به جاده شد

دستی هویج بودو به دستِ دِگَر چماق

تسلیــــم بود پیـــــامـــی که داده شــــــد
آورد از چمـــــدانــش سکـــــوت و دود
با دستی از چدن که به دستکش اعاده شد
امـــروز عصــــر اتمهـــای گندمی است
روزی کــــه حقـــه ی تازه نهـــاده شــد
یکــــروز گنـــــدم و روز دگــــر اتــــم
حقی که از ضعیف یقینــــا ستـــاده شـــد
اشتون دوباره چو حـــوّا بهـــانه اســـت
زیرا گره به پایمردی و دندان گشــاده شد.
کوتوال

انتظار2

رازِ تو وَ غیبتـــت خـــدا میــــداند

الّله بزرگــــیِ تو را میـــــــــــــداند

هرکس که به غربتت بیاویزد،حتم

ارزش وَ بهــــایِ آشنــــا میـــداند.

انتظار1

آقا ، برســــان به پیــــــرُوانت مــــددی

پیچیـــــــدگــــی رازِ جهــــان را بلــــدی

تا کِی به رهت نشسته بی عطرِ حضور؟

از فـــــرطِ گنـــــاهِ مـــا به مـا سرنزدی؟

امریکا

الهی چون عراق و چون فلسطین ،غرقِ خون ویرانه گردد خاک امریکا

الهی مثـــل غــــزّه مــــورد ظلــــم وجنــــون ، ویرانه گردد خاک امریکا

الهــی جمــــع گــــــردد ظلــــــم او با ظلــــــمِ اذنابـــــش ،چنــــــان بمبی

قــــوی تر از اتم،ســـازد وِرا  کُنفُ ویَکون، ویرانه گـــردد خاک امریکا

تمـــامِ عالــــم از دستش گـــرفتارو عــــزادارند،یارب چاره ای بفــرست

الهی او عزادارو شَوَد خود سرنگـــون ،ویرانه گـــــردد خاکِ امـــریکا

مسلمانم وَ از اهلِ تشیّع ،من زِ مــــرگ و مـــــردنِ انسان نمی گــــویم

امید آنکه شود بیدار چون حــــوّاریون ،ویرانه گــــردد خاکِ امـــریکا

(احمدیزدانی)

شب قدر

دستِ دل، خالی و رویم سیه و پا بسته

سالها بی هدف و پرسه زنان،وابسته

مهرتو، آمده در خون من، از اوّل راه

من نفهمیده ،شدم غافل ازآن ،غرق گناه

پنجه در پنجه ی شیران و ددان افکندم

پیروِ نفس شدم ،چاله ی غفلت کندم

سالها پشت هم آمد، به بهارو پائیز

غنچه ها دیدم و گل دیدم و عطری لبریز

چشم را بستم و در بحر گناه غوطه زدم

آتش سرکشی و نفس به هر بوته زدم

هر زمان سخت شد اوضاع  به تو رو آوردم

بهرِ مقصود سرِ خویش فرو آوردم

چون رسیدم به هدف باز دوباره از نو

میزدم باز همان ساز دوباره  از نو

بارها چهره ی حق راتو نشانم دادی

مهر تابانده و نورت به جهانم دادی

سرکشی از من و بخشش زتو تکراری شد

من بدهکار ولی کار طلبکاری شد

همه را دیدی و نادیده گرفتی از من

پای را بازنمودی و شدی راحت تن

کم کمک  عمر گذشت و شده ام شصت ساله

راه طی شد به بطالت و به لبها ناله

از شما عفو طلب دارم و بخشش با هم

می شوم من زِ تو و بخششت از نو آدم

شب قدر1435

احمدیزدانی

دشمنی

همه گفتند زِ دشمن وَ بدی ،مـــن این بار

سخنی تازه بگــــویم زِ بدی ای هـــوشیار

گر خدا از کَــرَمَش گوشـــۀ چشمی بکنـــد

کارِ بد خوب شـــود از نفـــسِ حضرتِ یار

از زمانیکـه امــام آمـــدو درگیــــر شــــده

شـــدحکایت زِ شمـــارش به درَو پر آمـار

همـــه گفتیـــم و شنیـــدند در عالــم با جار

مـــرگ بر دشمــنِ خائن وَ ستمکارو شرار

مــــن نگــــویم بدو اندازه نگــــه میـــدارم 

صبرکن ،حرفِ مرا گوش بکـــن آخـــرِ کار

کـــن قضـــاوت به حقیقت و به منطـق بنگر

گنـــج هـــا خفتـه به مخروبه ی پشتِ دیوار

دشمنی کـــرده به مــا ســام و سناتورهایش

رشـــد کــردیم و شــدیم هم قدِ او در هر کار

هر چـه از جاده به در شد وبه گیرش افزود

ما قـــوی تر شده او ماند به گِل چون کَفتــار

سالها این کِش و قوس وزدوخوردِ دو طرف

همـــه برمـــا شــده سودو شده بر او خونبار

کِی به دنیــا سخــن از کشـــورِ ما بود وکجا؟

شـــده اکنـــون به جهـــان نام زِ ایران پر بار.

عشق به حق مـــایۀ بالنـــدگی اسـت

جوهرِ هستی است،خود زندگی است

احمدیزدانی

تا کی

مــــــن و رنـج و شــب و دیوار خـــدایا تا کی؟

ترسِ بدنامیِ در کـــوچه و بازار ،خدایا تا کی؟

چشم بر سال و مهت دوخته ام در همـــه عمر

سربراهی وسکوت و تنِ تبدار ،خـــدایا تا کی؟

آمــــد از ره خبــــرِ مــــرگ عـــــزیزی دیگـــر

شیعیـــــان گشتـــــه گـــــرفتـــار، خدایا تا کی؟

دیگر عمـــری است فلسطین شده اشغال ستــم

دشمــــن هـــرگــــز نشـــود یار ،خـــدایا تا کی؟

ببــــــر از کالبـــــــدم روحِ مــــــرا قبـــل از آن

که ببینم همه را مفلس و بی عار، خدایا تا کی؟

مــاجــرا وحدتِ مـــن ها و یکی بودن هاســـت

سنّی و شیعـــــه چــــو آوار ،خــــــدایــــا تا کی؟