مردم ایران

مردمِ ایران بزرگندو عمیـــق و ریشـــه دار

مثلِ جنگل پُردرخت و هر درختش سایه دار

هم تبر هم داس در دوران فــراوان دیده اند

کرده اند از بهرشان تدبیرهــــایِ مـــایه دار

احمدیزدانی

حضور

فکــــر کــــردند که در جمعِ شعورِ من و تو

عرصه تنگ است به میدانگهِ زورِ من و تو

شیشـــه هــــایِ درو دیوار شکستنـــد آنهـا

تا نتابیــــم و نبیننـــــد حضــــورِ مـــن و تو

بیخبـــر آنکـــه سخن از خِــرَدو تدبیر است

نیست زورِ من و تو ،حاصلِ شورِ من و تو

قلــــم و دفتـــــرِمــا حاضـرو ما غایب ، بِه

می نشینند به حسرت ســـرِ گــورِ من و تو.

احمدیزدانی