و بازهم برای فیروزکوه

و بازهم برای فیروزکوه

نازنین ، زخمــی گُلِ زیبــــا وَ ای اوقـــاتِ تنگ

من که با صدها زبان خواندم تورا شهرِ قشنگ

بوده ای هـــم شَانِ تبریزی که گفتند شاعـــران

بودنِ نصفِ جهـــانِ اصفهـــان با اوســـت لَنگ

دردِ تو در سینــــه دارم ، از غمــــت دیوانه ام

هرکه آمد ،خورد از سفره وَ زد بر چهره چنگ

زخمـــیِ چنگیزِ تاتاری وَ خنجــــرهای دوســت

زخمِ کاریِ تو از نامـــــردمی باشـــد ، نه جنگ

ظاهــــراً از التیــــــامِ زخمهــــــایت گفتـــــه اند

طاقِ کَسری طعمـه ی آتش شد از چشمانِ تنگ

هــرکه با صِـــدق وصفا زد آستین بالا به شوق

در رَهَش سَـــدّی بنا کـــــرده سپس قُلّاب سنگ

گــــرچه کُشتندو به بَدمستی کبابت خـــورده اند

مطمــئن هستــم گـــــرفتــــارِ بلا هستنــدو ننگ

خـــــوش ندارد روحِ سرکش تا شَوَد هیچ انتقاد

خیر باشـــد انتقــادو هســـت جنس شیشه سنگ

پارک کـــوهستان به نرمــی گفت یزدانی ، ببین

فرقِ این بار اینکه ، فرزندان کَمَـــر بستند تنگ

گَـــــرمیِ بازار دلداران به چشـــــم مستِ اوست

شاید این بار عاشقانش کـرده شهرت را قشنگ

احمدیزدانی

کوتوال