تنهائی

خوش به جانی که بگیرد فاصله                                              

                             از زمین و مردمِ بیواهمه

غرقِ تنهائی شَوَد در این جهان                                               

                      بال بگشاید به سویِ آسمان

فتنه میبارد زِ تنها بیکمان                                                       

             خوش به تنهائی وشورو عشقِ آن

روحِ تنها از رذائل خالی است                                                  

           گوشۀ خلوت پر از خوشحالی است

 فاصله دارد تنِ تنها زِ بغض                                                    

             جمعیّت دارد به ذاتش حُبّ و بغض

جمع تنها در جماعت عالی است                                            

         صف به صف دستِ خدا را تالی است

جمعِ در حالِ نمازاست  بی نیاز                                               

                   هست شیطان دور در رازو نیاز

نورِ خالق در جماعت مستتر                                                   

                    از جماعت میشود حق منتشر

دستِ یزدانیست در جمعِ نماز                                                 

                        با نماز از هرچه آدم بی نیاز

شادمانیهاست در وابستگی                                                   

                     بستگی با ذاتِ حق وارستگی

شادمان جانی که دائم در نماز                                               

                   میکند دستش بسویِ حق دراز

از تمنّایِ جهانی فارغ است                                                    

        دستِ شیطان مومنین را سارق است

هست تنهی و عن المنکر گناه                                                

                          دور میسازد زِ فحشای تباه

قبله گاهِ جانِ عاشق کعبه است                                            

                 اهلِ قبله قامتش بر کعبه بست

با خداوندِ بزرگ همداستان                                                     

                     قبله گاهش کعبه و آرامِ جان

هرکه از خالق نترسد یاغی است                                           

        نفسِ سرکش در درونش باقی است

شاد جانی که بترسد از خدا                                                   

                        با حیا باشد و از زشتی رها.

احمدیزدانی