فیروزکوه

فیروزکوه

اشعار احمدیزدانی
فیروزکوه

فیروزکوه

اشعار احمدیزدانی

bonyad بنیاد

بُرداز دلِ من اودِل،از کردۀ خود شد شاد

 

زنــدانیِ قلـــبِ او ،شُـــد از دلِ مـــن آزاد

 

راضی نشدم تا او ، غمگین شَودو رنجور

 

بر یوسف کنعانی ، کرده اسـت زمان بیداد

 

ازیاد مـــرا برد او ،بیــــگانـه شـــدم بـا او

 

رفتم به سفر از خود ،شد خاطره ها بر باد

 

ایّام گــذشت و گُــل ،پژمـرده شد از طوفان

 

بنشست سرجایـش ،آمـــد زِ مــن او را یاد

 

برخاستم و رفتم ، دور از همـه کس هستم

 

در سینه از او دارم ،ظلم و ستــم و فـریاد

 

اصلاً نتوانســت او ، این را بپــــذیرد که ،

 

انســــانم و تنهـــا از مهـــر است دلم آباد

 

هـرچند درونِ خود ،من عــاشقِ او هستم

 

نفــــرین کُنمـــش زیرا، او کَند زِ من بنیاد 

احمدیزدانی