حضرتِ پاک و شریف ،ای گلِ ما ،اسماعیل(ع)

حضرتِ پاک و شـریف ،ای گُلِ ما ،اسماعیل(ع)

آبروی قلــــم و دســــــتِ شفــــا ، اسمــاعیل(ع)

صخره در بندِ تو ،کوه حبس زِ تو ،اسماعیل(ع)

تکیه کرد هـرکه به تو خاست زِنو ،اسماعیل(ع)

مـــــردو زن جمـــلگی هستنــد کمـــربسته ی تو

عـــاشقــــاننـــــد پنـــاهنـــــده وَ وابستــــه ی تو

هــــرخـــرابی که به تو رو بِکُنــــد آباد اســـــت

شُـــــده زندانیِ حـــق هـــــرکه زِ تو آزاد اســت

قـــــرن هــــا آمــــدو مـــاندی تو و خاک قدمـت

ریـزه خــــوارانِ تــو دیـدند عـــطا و کــــرمـــت

خـــادمیــــن تـو ز ادوار کهــــــن تــا امــــــروز

همگـــی معتقـــــدِ معجـــــزه هــــایِ تو هنــــوز

زائراننــــد همـــــه کَفتـَــــرِ جَلــــــدِ حـــــرمـــت

باز درهـــــایِ بهشــت اســـت به مُهـــرو قلمـت

ماجــــرایِ سفـــــرِ رو به خـــــراســـــانِ بزرگ

شده خـــونین ز ستمـــکاری مـــامونِ چو گُرگ

قصــدشان ضـــربتِ بر پیکـــــرِ اســــلامِ بزرگ

مـــــانده تا روزِ قیــامــــت ز شمــــا نـام بزرگ

بــا بـــرادر و پــــدر کـــــــرده تحمّــــــل دوران

پــدری پـاک تـر از گُل ،همـــه عمــــرش زندان

هـــــرستــــم بود شمـــــا دیده از آن نامــــردان

دست آلـوده به خــون ،ظاهــــرشان از خــوبان

هـــــرکه بــــر آلِ پیمبـــــر ستــــم و ظلــم نمود

رفت در قعـــرِ جهنّـــــم و در آن ظلــــم غنــــود

بــــس گلِ نازو لطیفـــی که در این بستـان است

تا به خاکِ قدمت کرد طـــواف از خـــود رســت

گـرچه از مـــرقدتان تا به خــــراسان دور است

ســرعــتِ بویِ گل از فاصله ها چون نور است

هـــرکه قصـــدش عتبــات است و حریمِ محبوب

حَــــرَمِ توســت ســـرآغازو سـرانجام ،چه خوب

زائــرانی کـــــه بــه پـــابــوسِ بــرادر رفتنــــــد

بوده چـاووشی اشان از حــــرمت ، سرمستنـــد

نورِ درگــــاهِ شمــــــا از دل و جــــانِ آنهـــاست

هــریکی پرچمی از کـــاخ و بزرگیّ شمــــاســت

هســــت از گنبــــدتان بارقــــه ی شعـــــر وزان

گـل و گلدستـــــه ی ایوانِ شمــــــا مهـــــروزان

هـــرچه یاس اســـت به یک دیدنتان برباد است

از گلِ مهـــــرِ شمـــــا خــــاطــره ها دریاد است

گفتـه شـــد از پـــدران با پســـــران تا امـــــروز

هـــــرکسی بســـت دخیـــلی به شما از سر سوز

دسـت خالی نه که با دســــتِ پراز یاری رفــــت

مشکلـــش حــل شـــدو با بارِ سبکبـــاری رفـت

صبحگاهـان که به رودِ تو طـــراوت جاریســـت

چاره ی درد فقـــط یک نگــــه از تو ، کافیسـت

بـرکــــــتِ داده ی از سویِ خــــدا بر شهـــــری

تو همـــــان کــــوهِ بلنــــدی که زِ پستی قهــری

هـــرکــه دستــــش به تو و دامـــــن تو آویـــزد

هـــــرچـــه خیــراست زِ دست تو به پایش ریزد

آمــدی، شد دگـــر از عـــرش به مـــا آمــدو شد

از همین رو همـــه ی شــــرّو بلا از مــــا شـــد

هـــــرکه آویخـت به کُنــــجِ درو دیــوارِ شمـــــا

دیــد از بخشــشِ دستــــانِ شمـــــا ،معجــزه ها

طـوطیـــا خـــاکِ رهِ توســـت که بر دیده کشیــم

انتـــظارِ فـــــرج از حضــــرتِ نــادیــده کشیــــم

از شمیــــمِ خـــوشِ پیمــــانه ی مهــــدی مستیم

منتظــــــــــر بر نگهـــــــی از طـــرفِ او هستیم.

احمدیزدانی(کوتوال)

bonyad بنیاد

بُرداز دلِ من اودِل،از کردۀ خود شد شاد

زنــدانیِ قلـــبِ او ،شُـــد از دلِ مـــن آزاد

راضی نشدم تا او ، غمگین شَودو رنجور

بر یوسف کنعانی ، کرده اسـت زمان بیداد

ازیاد مـــرا برد او ،بیــــگانـه شـــدم بـا او

رفتم به سفر از خود ،شد خاطره ها بر باد

ایّام گــذشت و گُــل ،پژمـرده شد از طوفان

بنشست سرجایـش ،آمـــد زِ مــن او را یاد

برخاستم و رفتم ، دور از همـه کس هستم

در سینه از او دارم ،ظلم و ستــم و فـریاد

اصلاً نتوانســت او ، این را بپــــذیرد که ،

انســــانم و تنهـــا از مهـــر است دلم آباد

هـرچند درونِ خود ،من عــاشقِ او هستم

نفــــرین کُنمـــش زیرا، او کَند زِ من بنیاد 

احمدیزدانی